Syrpa - 01.06.1914, Síða 66

256
SYRPA
Draugadans.
Stjórnarvöldin í Washington haía lcyít
Sioux Indíánum að taka upp aftur hinn
svo nefnda draugadans. í fullan aldar-
fjó/ðun^ liefir hann verið bannaður, en
nú gefst mönnum færi á að sjá hann aft-
ur. Þessi dans var beinlínis orsök í hin-
um blóðugustn bardögum er nokkurn
tíma hafa háðir verið við Indíána.
Flcstir sem ófróðir eru um Indfána
halda að draugadansinn sé æfagamall.
Svo er þó ekki. Rauðskinnarnir tóku
hann aiment upp á allra síðustu tímum.
Maður nokkur reis upp á neðal þeirra,
mikill og djarfur; hann var kynblend-
ingur og dvaldi í grend við Salt Lake
City. Hann kvaðst vera Messías þeirra
og sagði, að með aðstoð sinni mundi
landið losna við liina hvítu menn, og
ættbræður lians fá aftur veiðilönd sín.
Indíánar voru alment óánægðir og
gramir um þessarmundir, og þegar „Mess-
ías1' lofaði þcimliðsinni hiuna framliðnu
feðra sinna til að reka hina livítu menn
af höndum sér, þá söfnuðust þeir liundr-
uðum saman undir merki hans.
Þessi „Messías" sagði kynbræðrum sín-
um, að með því að læra þennan dans,
sem hann keudi þeim, gætu þeir komist
í samband við anda forfeðranna. Af
þessu ímyndaða sambandi við dauða
menn íékk dansinu nafnið og var kall-
aður „draugadans".
Indíánar eru bráðlyndirog æðisgjarnir.
Þessi dans var því jafnan undanfari stór-
kostlegra manndrápa, morða og blóðsút-
hellinga. Stjórnin varð því að lokum að
banna hann mcð öllu. Svo rótgróin var
þó trú Indíánanna á loforð spámannsins,
aó þeir hlyddu ckki boðinu. Varð því
að senda hersvcit til að knýja þá ttl
hlýðni. Það var orsökin til hinnar síð-
ustu mciri háttar uppreisnar á meðal
Iudíána í vestur liluta landsins. Hundr-
uð og þúsundir manna létu lífið í þeim
ófriði, og þá féll hin fræga gamla hetja,
Sitting Bull.
Síðan hefir banninu vertð stranglega
fylgt fram og þvi verið hlýtt. En með
því að nú er svo langt um liðið, er haldið
að óhætt sé að leyfa Indíánum að ujóta
þessarar skemtuuar.
Elzti Svertingi.
Nýlcgahefirbeinagrind íuudist í Afrfku
sem merkari þykir en flestar aðrar, scm
íundist hafa.
Fornlcifadeildin við háskólann í Bcr-
lín gerði út leiðangur til að leita að og
grafa upp gamlar beinagrindur. Mest
hefir verið unnið í héraði því er Oldoway
lieiiir, í grend við liin miklu völn i
Afríku skamt fyrir sunnan miðjarðar-
baug. Landið cr þar með daladrögum og
er þakið gamalli eldfjalla ösku. Þar
heflr mcðal annars fundist eldrf beina-
grind af svertiugja cn menu liafa áður
haft vitneskju um. Hún er mörg þúsund
árum eldri en elztu fornleifar sem áður
hafa fundist í þeirri hcimsálfu, og er því
talinn merkur liður í fornsögu lieunar.
Beiuagrindin fanst í öskulagiuu. Mað-
urinn hefir bersýnilcga farist í gosinu'
Fótleggirnir voru kreptir, liálsinn beigð-
ur fram á við, munnurinn hálf opiun og
liakan þrýst niður að öðru viðbeininu.
Þannig lá hinn elzli svertingi grafiun.
Dalur þessi var luktur lítt færum hömr-
um og þakinn þéttumþyrnirunnum. Vís-
indamennirnir urðu frá sé. numdir af
gleði. Beinagrindin var tekin með hinni
mestu varkárni vafin f mosa og gras og
borin gætilega til nœstn járnbrautar-
stöðvar. Þaðan var hún ásamt öðrum
foruleifum, send til strandar. Nú cr
hún eflaust komin til Berlín, þar sem
hún vcrður rannsökuð með þýzkri ná-
kvæmni. Búist cr við, að hún gefi góðar
bendingar um forfeður svertingjanna í
Suðurálfunni. Á sömu slóðum fuiidust
einnig leiíar af dýrum gerólík þeim er
nú lifa. Nú þjóta gasellur og antílóþar
um heiðarnar og talsvert er þar af ljón-
um, leópördum og hýenum. En í ösk-
unui fundust leifar af dýrmn sem lifa í
rökum og skuggafuJlum héruðum: geysi-
stórir flóðhcstar, fílar og nashyrningar
og fjöldi annara. dýra.
Prentsmiöja Ó) 4(5 §. Tliorgeirssonar, Winnipeg.