Syrpa - 01.12.1920, Blaðsíða 29

S YRPA
370
blaSi, aS kvæðiS : “Minni mjólkurmanna”—sem er, aS voru
áliti, eitt af allra beztu kvæSunum í bókinni—sé skopkvceöi.
Þetta er alger misskilningur. KvæSió er gamankvœði, sem er
alt annaS en skopkvœSi. Höfundurinn er ekki svo mikiS sem
kíma aS '‘mjólkurmönnum” heldur aS gera aS gamni sínu viS
þá—yrkir um þá gamanvísur. Og, eins og vér höfum þegar
gefiS í skyn, er kvæSiS afbragS í sinni röS, í því er ágætt
sýnishorn af fyndni, orðhegi og orSaleik höf , sem birtist svo
víSa í ljóSum hans. ESa þekkja menn nokkuS í íslenzkum
gamankvæSum sem jafnast viS, eSa tekur fram, eftirtylgjandi
erindum úr nefndu kvæSi :
, ■■■*
“Hlutur enginn hér á jörSu
heiSri þeirra sé til rýrSar :
Allar kýr í öllum heimi
öskri þeim til lofs og dýrSar”.
“Meðan sól af austur-unnum
árla morguns rís í heiSi,
blessist þeirra kýr og kálfar,
káa-ólán\ hjá þeim þeim sneiSi. ”
“Vorri kæru fósturfoldu
þeir fagran minnisvarSa reisi.
Bresti þá aldrei neitt af neinu,—
nema skort á mjólkurleysi”
Hér er ánnaS dæmi um fyndni og orShegi höf. (bls. 23) :
“Eg veit þaS kalla sumir synd
sem er meinlaust gaman ;
hann ætlar aS taka af' mér mynd
meS ói fyrir framan’'.
Og ennfremur á bls. 24 ;
“Þreytir K. N. strit og sjá,
stynur öndin þjáSa ,
maSur sá sem ekkert á,
á úr vöndu aS ráSa”.
*Leturbreytingin er vor á þessu orði og öðru, sem tekið er úr “Kviðling-
um”.—Ritstj. Syrpu.