Vekjarinn - 01.12.1903, Side 8

8
klappaði á kollinn á henni, hún leit við, ogþaðvar
eins og hún vaknaði af draumi. „Hvað sjerðu góða
mín,“ sagði jeg í hálfum hljóðum, jeg gat ekki tal-
að hátt fyrir geðshræringu. Hún svaraði engu, en
settist á knje mjer og hallaði höfðinu upp að mjer,
eins og hún væri þreytt, svo fór hún hægt og rólega
með jólaversið, sem mamma hennar hafði kennt
henni:
Ó, virstu góði Guð þann frið,
sem gleðin heims ei jafnast við
í allar sálir senda,
og loks á himni lát oss fá
að lifa jóla-gleði þá,
sem tekur aldrei enda.
Svo jafnaöi hún sig aptur og fór að leika sjer.
------„Daginn eptir var hún orðin veik og á þriðja
degi íór hún frá okkur; Þegar hún var að berjast
við dauðann, fór dauðahrollm- um sálir okkar for-
eldranna. Yið krupum við rúm barnsins, grjetum,
báðum og hrópuðum til Drottins, og þó var eins og
tungan væri lömuð, en hjörtu okkar hrópuðu um
hjálp. Loks hægði barninu dálítið, og þá sögðum
við grátandi: „Tak þú þá elsku bamið okkar, ef
þú vilt,“ og jafnskjótt gaf hún rólega upp andann.
— Um kvöldið þegar búið var að leggja líkið í
kistuna, kveikti jeg aptur á jólatrjenu og setti það
hjá kistunni. Jólaljósin ljómuðu aptur um litla eptir-
lætið mitt, en nú voiu augun lokuð, enda sjer „Beta“
xnín nú miklu fegurri ljós en jeg gat boðið, ljósið,