Vekjarinn - 01.12.1903, Blaðsíða 11

11
, og veikluleg en brosandi við hlið mína, þá var hjarta
mitt gagntekið af fögnuði og friði, jeg bar ongan
kvíðboga fyrir ókomnum degi, en þakkaði Guði fyr-
ir hverja gleðistund, sem iiann gaf mjer í dag.
Svo kom aðfangadagur jóla, og allt var vel
undirbúið. Jólagjafirnar í röð á borðinu, og inn á
milli greinanna á jólatrjenu, sem stóð á miðju borði,
talsvert stærra og fallegra en nokkru sinni fyr. En
þegar við stóðum upp frá miðdagsverði og jeg var
rjett búinn að biðja borðbænina, þá fölnaði konan
mín allt í einu, ljet aptur augun, og hefði hnigið
niður, ef jeg hefði ekki orðið fljótari til og gripið
utan um hana og borið hana með miklum erfiðis-
munum til sængur. Ilún lá þar 4 tíma meðvitundar-
laus; og læknirinn, sern sóttur var strax, sagði að
þetta mundi verða hennar síðasta. Það var orðið
dimmt, og sá tími var kominn, sem vant var að
kveikja á jólatrjenu, en jeg var ekki að hugsa um
jólatrje þá; jeg var ákaílega hryggur, og gat.
ekki hugsað um annað en harmaskýið, sem grúfð-
ist yfir heimili mitt, þar sem jeg gat búizt við að
gleðin og gæfan í lifi mínu yrði að hverfa brott frá
mjer þá og þegar. Jeg sat þannig gagntekinn af
harmi, og börnin stóðu grátandi við rúmið liennar
móður sinnar, en allt í einu opnaði hún augun,
kallaði á mig og sagði skýrt og greinilega: „Góði
minn, það er orðið dimmt, lcveiklu á jólatrjenu!“
„Hvernig ætti jeg að geta það, elskan mín,“ svar-
aði jeg, „þegar Drottinn stendur við dyrnar til að
kalla á j>ig burtu? Sál min er hrygg allt til dauða,“