Vekjarinn - 01.12.1903, Síða 15

15
þess að reyna að gleyma sjálfum sjer og æðstu
ákvörðun sinni. Ætlaðu heldur ekki að Drottinn
hafl gleymt þjer, þótt þú sitjir nú í dauðans skugga-
dal; sólin hættir ekki að skína, þótt skýin hylji
hana fyrir vorum augum. Skýin, sem stundum
virðast vera milli vor og Guðs, greiðast þegar til,
er vjer förum að tala við Drottinn. Það er ekki
til svo þjett. og geigvænlegt ský, að bæn úr djúpi
hjartans geti ekKi brotizt i gegnum það. —
Tvö jólakvöld á heimili Lúthers.
Fyrra kvöldið.
I.
„Komdu inn Páll litli, komdu inn Marteinn,
Margrjet, Magdalena og Jóhann, komið þið öll. —
Það var rjett, fyrst þau minni og svo þau stærri —
komdu og kysstu mig“ „Nei, fyrst þau minni, svo
þau stærri," sagði Magdalena, og varpaði sjer um
háls hans með fögnuði.
Þessi faðir var gæfusamur í barnahópnum sin-
um. Gæfusamur! Gæfusamur er hver maður, som
elskar börnin sín, og má hafa þau hjá sjer; en
Drottinn, sem skapar hjörtu feðranna, hefur okki
skapað mörg hjörtu, sem líkjast fyllilega hjarta
þessa manns. Pótt alvarlegar áhyggjur gjörðu að-