Vekjarinn - 01.12.1903, Qupperneq 16

16
súg að honum, þá var hann samur og jafn við börn-
in sín, og tók þátt í sorg þeirra og gleði.
Hann var skjálfhentur af gleði þegar hann var
að hengja gjafirnar á jólatrjeð, og biðja Guð um
að blessa hvert barnið, sem átti að fá gjöfina. Það
voru engar stórgjafir því maðurinn var fátækur,
samt var hann stórmenni, og vingjarnlega augna-
tillitið hans hefði fylit oss lotningu og jafnvel ótta.
Ótal menn þektu hann; og ef við hefðum spurt
hann Pál litla um nafn hans, mundi hann hafa svarað
með alvörusvip: „Það er doktor Marteinn Lúther."
Já, þetta var maðurinn, sem einu sinni sat
klaustri, en Drottinn hafði valið til að ieiðbeina
kirkju sinni út úr myrkri páfavillunnar. Verka-
maðurinn hafði reynzt fær um ætlunarverk sitt.
Trje siðbótarinnar, sem hugrakkar hendur höfðu
plantað og píslarvottarnir höfðu vökvað með blóði
sínu, var nú farið að breiða út greinar sínar yfir
Norðurálfuna, því að þetta voru jólin 1541.
II.
Á þessu augnabliki dvaldi samt hugur hans
eingöngu hjá börnunum, sem hópuðust 5 saman í
kringum jólatrjeð. — Þegar hann var búinn að opna
dyrnar, hallaðist hann upp að stóra postulínsofnin-
um og horfði á þau, en hann var ekki einn.
Hægra megin við hann stendur Katharína kon-
an hans, og það er eins og hún sje hálf-hissa á að