Vekjarinn - 01.12.1903, Side 17

17
hún skuli vera iðjulaus, því að hún er annars sí
og æ önnura kafin, og gætir vei að öllu á heimilinu,
enda er hún ánægð raeð að vera sálin þar. En
nú þarf hún að fá sjer tómstund til að koma fram
fyrir Guð með manni sínura.
Hinu megin stendur Melankton, hógvær og vin-
gjarnlegur eins og hans er von. Því að Drottinn
hafði ætlað hann til að göfga siðabótar-baráttuna,
og minna hetjuna á að sigra aldrei á kostnað kær-
leikans.
Lúther tók þá til orða og mælti: „Börnin!
börnin! hvílík blessun eru börnin! Það er dýrðleg
Guðs gjöf hvert herbergi, þar sem þau kvaka, frjáls,
Ijettfætt og örugg. Blómin, ávextiinir, uppskeran,
skógarnir, allt þetta er fagurt, Drottinn! já, mjög
fagurt; en litlu sálirnar vaxa einnig við geisla þína,
og þær vaxa fyrir mig og fyrir þig, Katharína,
fyrir kirkjuna, fyrir Jesúrn og fyrir Paradís — Para-
dís! — Jeg er viss urn að litli Páll minn er að hugsa
ura hana. Hann spurði mig í fyrra, hvort Paradís
væri fegurri en jólatrjeð.
„Jeg gæti fremur trúað Magdalenu til þess,“
sagði Melankton.
„Já hún líka og hin börnin. — Þau hafa hugs-
að um það, þótt þau hafi ef til vill ekki sagt það;
og við getum þannig minnt þau á himininn með
því að prýða jörðina. En því er ver, það gotur líka
otðið til þess að þau gleyrai honum; eins og oss,
stóru börnupum, hættir opt við að gleyrna honum,
þegar jarðlífið verður of-fagurt umhverfis oss. —
2