Vekjarinn - 01.12.1903, Side 31

er liðiS af dagmálum og Lúther er ab vinna i her-
bergi sínu. Minnsta kosti sagði liann, þegar hann
fór þar inn: „Jeg ætla að fara að vinna." — Kat-
harína hafði komið inn tij hans tvisvar eða þrisvar
sinnum, til „aðtaka til" eða ef til vili færa úr lagi,
því að það var líkast því sem hún væri ekki með
sjálfri sjer. — Fyrst hafði siðbótarmaðurinn verið
með opna biblíuna. Var hann að lesa eða biðja? Hún
vissi það ekki. í næsta skipti stóð hann við glugg-
ann og horfði á hríðarskýin, í þriðja skiptið sat
hann með biblíuna og spenntar greipar. — Hún
gekk hægt til hans, lagöi höndina á öxlina á honum
og sagði: „Kæri doktor, jeg veit, hvað þú hugsar
um.“ — Hann svaraði engu.
„Kæn doktor; Klukkan er bráðum orðin ellefu."
Hann sneri sjer við, tvö stór tár runnu niður kinnar
hans. „Heidurðu að þú getir það?“ spurði hann,
„fú? — Jeg?“ — „Já, Guð hjálpar mjer.* — „Já,
mjer lika, Katharina, mjer líka. Segðu börnunum
að þau skuli fá trjeð. Eru þau ekki fjögur enn?
Guði sje lof. — Ó, eí jeg hefði haldið henni? —
En ef jeg ætti ekkert eptir? Drott.inn minn, jeg
er vanþakklátur! Farðu Katharína og undirbúðu eins
og þarf. Trjeð skal vera komið eptir tæpan hálf-
tima." —
Og það varð einnig. Tæpum hálftíma á eptir
kom Lúther heim með grenitrjeð á bakinu. Menn
tóku ofan með lotningu, eins og kista Magdalenu
faeri í annað skipti urn raðir grátandi manna. Gamli