Vekjarinn - 01.12.1903, Side 38

38
jólagleði. Hjörtun voru full af hjegóma, áhyggjum
og synd. — Enginn minntist á Jesúm.
„Það sjer ekki á að þetta, sje „kristið" fólk,“
sagði Gleðin. „Við höfum líklega ekki mikið að
gjöra hjerna. Þeim veitt.i þó ekki af því vesa-
lingunum að taka við okkur," sagði Friðurinn.
„Ungi maðurinn þarna, sem hlær hæst, er að reyna
að þagga niður skelfinguna við dauðann; því að
hann grunar að tæring sje að búa um sig í honum.
En hefur ekki tryggt sálu sína. — Maðurinn, sem
er að tala við hann, og allt af er að hæða kristin-
dóminn og trúaða menn, ætti að sjá sjálfan sig
síðustu nóttina, sem hann lifir. Ætli hæðnis brosið
færi ekki af honum, ef hann gæti núna sjeð sjálfan
sig friðiausan á sál og líkama, gagntekinn af skelf-
ingu og angist útaf óvissunni fram undan, ef það
kynni að vera satt, þetta, sem hann hefur reynt að
draga dár að ailt sitt glataða líf? — Stúlkan þarna,
sem hugsar ekki hærra en að ganga í augun á
piltunum, ætti að sjá, hvað hún verður orðin breytt
síðustu mánuðina, sem hún lifir; þá er hún vinalaus
einstæðingur og lærir loks að auðmýkja sig fyrir
Guði, en grætur og sárt yfir glötuðu lífi.-----En
bíðum við, þarna kemur inn ung stúlka, alvarlegri
á svip en hitt fólkið, og for að tala við stúikuna,
sem situr í legubekknum; hvað ætli það sje?“-------
„Hvaða ósköp kemnr þú seint, piltunum er farið
að leiðast eptir að sjá þig.“
„Jeg var að lesa í nýja testamentinu og svo
var jeg að hugsa heim til mín," svaraði aðkomu-