Vekjarinn - 01.12.1903, Page 42

42
skuldadögunurn, og þá or óvíst hvorir eiga erfiðara."
— Þessi orð ómuðu enn í eyrum þeirra og ýttu
við samvizku þeirra.-------Ilúsbóndinn sat með
þremur drykkjubræðrum sínum við spila og drykkju-
borðið.
„Hjer er brjef til yðar," sagði vinnumaðurinn,
sem kom inn, og rjetti húsráðanda brjef.
„Brjef til mín núna? Ætli það sje ekki eitt-
hvert betlið, sem aldrei tekur enda? — Nei, hvort
í-------—,“ bætti hann við, þegar hann var búin
að rífa umslagið, og grýtti brjeíinu út í horn.
„Hvað er þetta? Þú hefur þó ekki brenntþig?"
sagði einn drykkjubræðranna, og stóð um leið upp
og tók brjefið. „Má jeg ekki sjá, hvað þetta er?
það er þó vonandi ekki tilkynning um aðflutnings-
bann? — Nei hver — —. Það er þá hann Mjölnir,
sem einhver gamansamur templar sendir þjer í
jólagjöf."
„Jú, jú,“ svaraði veitingamaðurinn, sem farinn
var að jafna sig aptur. „Það er annars Ijóta stað-
an að vera veitingamaður. Maður hefir aldrei hús-
frið fyrir þessu templarahyski. Það er hart að yflr-
völdin skuli ekki vernda mann gegn því. Verði
manni á að fara í kirkju, sem jeg raunar gjöri
aldrei, þá má allt af heyra skammir um veitingarn-
ar, og skreppi maður í bankann eða á pósthúsið
með peninga, heyrist hvíslað allt í kring: „Blóð-
peningar, blóðpeningar. “ —
„Nei, nú held jeg þú sjert farinn að heyi-a of-
vel, kuuningi, Peir pora ekki að segja það, ræflarnir,