Nýjar kvöldvökur - 01.12.1906, Síða 10

8
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
úti í köldu og dimmu horni á bak við fortjald.
í fyrstu hafði hann búið þessa stofu mjög lag-
lega, og bætt um fyrir tveim árum, því að þá
hafði hann fengið dálítið af arfi eptir foreldra
sína. En allir þessir skrauthlutir fóru sömu
Ieiðina og þeir höfðu komið. Neyðin og sult-
urinn rak þá burtu. Seinast var ekki annað
eftir en málaratæki hans, tveir stólar, rúmið
hans og hálfónýtt borð.
Alt var hægt að selja nema — myndir.
Enn eitt enn. Rar var þó önnur Iifandi
vera, félagi hans og trygðavinur um Ianga
tíma, einskonar hluti af sjálfum honum. Hann
gat hann ekki selt — það var ekkert þræla-
torg í þessu siðaða landi, þar sem hægt er að
snúa sálum í peninga.
Því að sál hafði Cæsar, hundurinn hans
— það var Max Odrich sannfærður um.
Þegar þessi stóri, móbrúni hundur lagði
þungar og breiðar framlappirnar á handlegg
honum og horfði á hann brúnum og blikandi
augunum með mesta spekingssvip. þá fanst
Max Odrich liann lesa í sálu hans. Og Cæsar
virtist hlusta á hann með mestu athygli og
tala við hann á sinn hátt þegjanda tungutaki.
Svona höfðu þeir alið aldur sinn saman
um fjögur ár. Málarinn hafði fengið hann
hvolp, og alið liann upp með sama ástríki og
faðir elur upp börn. Hann hafði fengið hann
fyrir lítið, þegar hann var lítill hvolpur. Regar
seppi var orðinn agaður og vel siðaður undir
stjórn fóstra síns varð hann stór og sterkur,
og afbragð að fegurð. Allir hræddust hann
annars, sem voru honum ókunnugir. Tennur
hans voru stórar og geigvænlegar; trýnið var
svartleitt, og hausinn breiður og hrukkóttur, svo
að hann var nokkuð ægilegur ásýndum. Málar-
inn einn vissi, hvað tryggur, góðlyndur og
meinlaus hann var.
Nú um iangan tíma hafði Cæsar verið
eina fyrirmyndin hans. Hann hafði ekki leng-
ur ráð á því að útvega sér fyrirmyndir að.
Hann málaði því hundinn í öllum stellingum,
ætíð í glaða sólskini, en bar ekkert í mynd-
irnar, og reyndi ekkert að setja á þær neinn
viðkvæmnisblæ.
Cæsar hafði alt jafnt húsbónda sínum,
góðu bitana, meðan þá var að fá, og
svo sultinn á eftir. Reir voru óaðskiljanlegir.
Max Odrich fór aldrei þangað, sem hann mátti
ekki hafa hundinn með sér. Hann gleymdi
mönnunum yfir þessum ierfætta förunaut. Hann
liafði líka sannast að segja lítið gott af þeim
að segja. Rví ætti hann þá að vera að elska
þá? Snemma á unglingsárunum hafði hann
elskað stúlku, meðan hann var í föðurgarði,
dóttir nágranna síns, föllita og heilsulausa. Hún
dó úr tæringu. Upp frá því var honum sama
um alt kvennfólk. En hann hafði þítt og ást-
úðlegt hugarfar. sem þráði að liafa einhverja
veru til þess að hallast að. Hvað var að því,
þó að það væri hundur? Svaraði ekki hund-
urinn elsku hans með óbifanlegri trygð? Eng-
um manni mátti hann eins vel treysta eins og
Cæsari. Hvernig átti hann þá að geta hugsað
til þess að skilja sig við Cæsar. ?
Og þó leið að því. Hægt og þunglama-
lega át það sig inn í huga hans.
Nú í þrjá daga hafði hann einskis annars
neytt en einhvers af te og þurru brauði, og
hafði hann gefið hundinum með sér af því.
Innanviku hlaut stærsta málverkið hans: «Hunds-
trygð,» að verða fullbúið. Pað var mynd af
Cæsari, sem var að bjarga barni úr voðalegu
vatnsflóði. Allar framtíðarvonir hans voru reist-
ar á þessari mynd. Aldrei hafði hann málað
með jafnmiklum áhuga og kappi. Hann fann
að sér hafði aldrei tekist eins vel. Hann ætl-
aði að setja myndina á næstu stóru áismynda-
sýningu borgarinnar. Síðasti skiladagur þang-
að var að 10 dögum liðnum; hann varð því
að koma henni af. En það gekk ekki greitt;
kraftar hans fóru þverrandi, og hann gat varla
haldö á penslinum fyrir máttleysi. Hvergi var
hjálp 'að fá — ekki svo mikið sem í fáa daga.
Hann hafði alstaðar reynt.
Hann horfði í fáti innanum vinnustofuna sína
— altafrak hann augun í hundinn —ogannaðekki.