Nýjar kvöldvökur - 01.12.1906, Síða 12

10
NYJAR KVÖLDVOKUR.
Vonbrigðaskugga brá snöggvast á andiit
konunnar. «Cæsar», sagði hún og dró það
við sig, «það er ofurlítið líkt og Zeppa. Ertu
vænn, Cæsar?»
Hundurinn hafði sezt á apturlappirnar, og
einblíndi framan í húsbónda sinn. Við óminn
af nafni sínu leit hann ofurlítið til hliðar, gaf
konunni hornauga og hélt svo áfram að horfa
á málarann.
«Hann er víst sérlega tryggur», spurði
konan hálflágt.
«Já, einkar tryggur*. — l3að komu teyg-
jur í andlit Max Odrichs; hann laut niður til
þess að leyna því og klappaði kjassandi á höfuð
hundinum.
' • [ Rví eruð þér þá að selja hann?» lá kon-
unni við að segja, en sagði það þó ekki, Hún
þurfti ekki annað svar en að Iíta á málarann :
fötin aflóa og andiitið fölt og magurt.
«Hvað á hundurinnað kosta?» sagði þjónn-
inn, þegar hann sá að húsmóður sinni leizt vel á
hann.
Max Odrich hikaði við svarið. «Fimmtíu
mörk» (45 kr.), svaraði hann blált áfram, «eg
get ekki selt hann minna».
< Hann er þess virði», svaraði konan;
«reyndar kom eg nú ekki hingað þeirra er-
iuda að kaupa mér liund, heldur í þeirri von,
að eg kynr.i að finna minn hund. Það var
vænn hundur og tryggur, hann Zeppa minn,
og snoðlíkur yðar hundi; reyndar var eg ekki
búin að eiga hann nema eitt ár, og • annaðist
hann vel og vandlega þanntíma; eneinusinni
var, fyrir vangá úr sjálfri mér, útidyrahurðin op-
in; hann þaut út á götu, og fanst ekki, hvern-
ig sem leitað var. Eg held honum hafi verið
stolið. Löggæzlumennirnir sögðu mér, að
lnindasalar stæli þannig mörgum hundum,
kæmi þeim fyrir um tíma hjá bændum út í
sveit, og svo þegar frá væri liðið, og hund-
arnir hefðu dálítið breyzt, og engin hætta væri
á að þeir þektust aftur, kæmu þeir með þá
aftur, og seldu þá á hundamarkaði. En hing-
að til hafa allar leitir og ransóknir komið fyr-
ir eitt, og ef þér viljið nú selja mér Cæsar,
ætla eg að venja mig við að eiga hann í hins
stað.»
Max svaraði engu. Hann leysti hálsband-
ið af hundinum á meðan hún var að segja
sögu sína, og benti þjóninum að binda sitt
band á hann aftur.
«Takið þér hann — “ lengra komst hann
ekki; hann viknaðr svo að tók fyrir mál hans.
Hundurinn hlaut að hafa skilið hvað um var
að vera; hann flaðraði ýlandi upp um hús-
bónda sinn, og rétti bonum lappirnar á víxl,
eins og hann væri að kveðja hann.
Konan tók 50 mörk í guili upp úr
pyngju sinni og rétti að málaranum. Hann
krepti lófann utan um peningana eins og ut-
an við sig. Það kom í liann hrollur af kuld-
anum af peningunum. Honum datt Júdas og
þeir 30 silfurpeningar í hug, sem steyptu svik
aranutn í örvæntinguna. En það var nú lífið,
sem hann hélt á í lófa sínum, og hann hélt um
það dauðahaldi eins og druknandi maður um
hálmstrá.
„Má eg líka biðja um merkið hans og
skattseði!inn?» sagði konan.
«Hann ber merkið á hálsbandinu", sagði
þjónninn; Max leitaði í frakkavösum sínum,
því að yfirfrakkinn var fyrir löngu seldur, en þeir
voru allir tómir. «Seðiilinn —Já, seðiliinn, það
er leiðinlegt, — en-eg hefi gleymt honum heima».
«Gerir ekkert til; eg sendi hann Georg
til yðar á morgun til þess að sækja hann ; ef
þér vilduð bara segja mér nafn yðar og
heimili — ».
Málarinn blóðroðnaði upp í hársrætur.
Hún ætlaði að senda heim til hans. Þjónninn
mundi sjá, hvernig þar væri umhorfs, og segja
henni það. Nei, það mátti hún ekki vita, þó
að hún væri honum ókunnug.
»Eg heiti Max Odrich, litmyndamálari»,
sagði hann rösklega. «Eg skal færa yður seð-
ilinn sjálfur á morgun, tímanlega; þjónninn yð-
ar mundi ekki hitta mig heima; eg er sjaldan
heima».