Nýjar kvöldvökur - 01.04.1908, Page 8

80
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
segja; en eins og eg sagði áðan, var Símoní-
des verzlunarstjóri furstans hér í Antíokkíu. Eft-
ir að þetta fólk var úr sögunni, rak hann verzl-
un fyrir sjálfan sig, og auðgaðist brátt svo, að
liann var einn af auðugustu kaupmönnum borg-
arinnar. Hann sendi lestaferðir til Indlandseins
og húsbóndi hans hafði gert; og nú á hann
svo mörg skip í förum, að nægja mundi til
að mynda heilan konungsflota. Rað er sagt að
honum mishepnist aldrei neitt. Úlfaldar hans
deyja ekki nema úr elli, skip hans brotna aldr-
• ei við land upp, en koma ætíð heim með dýra
farma og mikla.«
«Hvað hefir þetta lengi gengið svo?«
»Eitthvað framt að tíu árum.»
»Pað er ætlandi, að hann hafi ekki byrjað
með tvær hendur tómar.«
«Já; sagan segir að landsstjórinn hafi ekki
klófest nema húseignir Jerúsalemsfurstans, fénað,
skip og þess háttar. Peninga fann hann enga
og hlýtur þó að hafa verið til eftir hann of
fjár í peningum. Pað er svo að sjá, sem lands-
stjórinn hafi ætlað, að Símonídes hafi tekið þá
og haft þá fyrir veltufé sitt; að minsta kosti lét
hann taka hann tvisvar á 5 árum, og kasta
honum í dýflissu. Eg hefi heyrt sagt, að ekk-
ert bein sé óbrotið til í líkama hans — svo hafði
hann látið ganga nærri honum með pynding-
Um. Pegar eg sá hann síðast sat hann í hæg-
indastól, studdur koddum, og var fatlaður ör-
kumlamaður.«
Ben Húr kreisti hendinni utan um kaðalinn,
sem hann stóð upp við og studdist við.
»Annars urðu þessar pyndingar árangurs-
lausar«,hélt sögumaðuráfram; «það sem hann
átti, það átti hann með réttu, og notaði það
réttilega, — annað var ekki auðið að pína út úr
honum. Og nú eru allar ofsóknir hættar, því
að hann hefir nú leyfisbréf til að reka verzlun,
með undirskrift Tíbers keisara sjálfs.»
«Pað hefir víst kostað skilding, bréfið það»
sögðu þeir, er við voru . . . en sögumaður
var þá farinn, og kominn aðra leið út á þil-
jurnar.
Ben Húr gekk til hans og mælti: «Vita
menn ekki hvað hefir orðið um fjölskyldu hús-
bónda Símonídesar?*
«Sonur hans var dæmdur á galeiðurnar, og
er víst dauður nú, en um þær mæðgurnar vita
menn ekkert, þeim hefir sjálfsagt verið smokk-
að inn í einhverja dýflissuna —það er nóg til
af þeim í Júdeu.»
Skipið var nú komið nær bænum. Farþeg-
arnir hópuðust aftur saman til að njóta útsýn-
isins, enda var Iandsýnin fögur. Gyðingurinn
tigni varð enn að segja og skýra frá. «Fljótið»
sagði hann, «rennur hér til vesturs; þarna»
sagði hann, og benti í suður, »er Karíusfjallið
eða Orontesfjallið, sem sumir vilja heldur kalla
það, og sendir kveðju yfir til Amnus bróður
síns. Parna á milli þeirra er Antíokkíusléttan;
þarna lengra frá eru Svörtufjöll; þaðan liggja
vatnsveitur konungs til bæjarins, og bera þær
honum hið bezta og tærasta vatn. Skógar eru
hér enn dimmir og hrikalegir, og er þar fult
af dýrutn og fuglum.»
«Hvar er vatnið?« spurði einn.
«Pað er þarna yfir frá að norðanverðu;
það er alhægt að ríða þangað, og enn hægra
að róa þangað, því að þangað liggur ein kvísl-
in úr ánni. — Dafne-hellirinn?» svaraði hann
öðrum, »það er nú hægra sagt en gert að Iýsa
honum; jjað er til málsháttur,semþannighljómar:
«Heldur ormur á mórviðnum í Dafne en gest-
ur að konungsborði.» Fólk streymir þangað
bara til þess að sjá, en getur svo ekki slitið
sig þaðan aftur».
»Pað væri þá bezt að vera ekki að fara
þangað, held eg.»
Ekki vil eg segja það. Allir streyma þang-
að, heimspekingar, prestar, konur og ungling-
ar. Pið farið líka þangað —vitið þið til! og —
ef eg mætti ráða ykkur heilt — skuluð þið ekki
taka gistingu í bænum, heldur fara undir eins
út í þorpið, sem er í grend við hellinn. Leið-
in þangað liggur í gegnum aldingarða með
fegurstu gosbrunnum; og svo þarna» — allir
horfðu eftir því sem hann benti — «sjáið þið
borgarvegginn, verulegt heimsundur, eftir kon-
ung allra byggingameistara. Hann hefir vaxið