Nýjar kvöldvökur - 01.04.1908, Side 11

BEN HÚR
83
þau litu hvort framan í annað. »Friður Drott-
ins sé með þér,» sagði hún kurteislega, «seztu
niður og hvíidu þig.«
Ben Húr stóð sem áður og mælti kurteis-
lega: «Eg vona að herra Símonídes ætli mig
hvorki framan né forvitinn um hóf fram. F*eg-
ar eg sigldi hér upp fljótið í gær, var mér
sagt að hann hefði þekt föður minn.«
«Eg þekti Húr fursta; við vorum skiftavin-
'r — en gerðu svo vel og seztu niður; Ester,
færðu hinum unga manni einn bikar víns. Ne-
hemía talar um einn af Húrssonum, er réð fyr-
lr hálfri Jerúsalem á sínum tímum. Rað er víst
og satt að það er gömul ætt — eldgömul ætt.
A dögum Mósis og Jósúa fundu sumir limir
hennar náð fyrir augum drottins, og voru í
niklum metum hjá þessum dýrlingum guðs.
Sá, sem er kominn af þeim í beinan karllegg,
nun naumlega kasta rýrð á einn bikar víns úr
hreinum Sóreh-berjum, er sprottið hafa á sunn-
anverðri Hebron.»
Áður en hann var búinn að tala út stóð
Ester frammi fyrir Ben Húr, horfði til jarðar,
°g bauð honum, silfurbikar fullan af víni. Um
leið og hann tók við bikarnum snerti hann við
hendi hennar. Augu þeirra mættust aftur. Ben
Húr sá að hún var lítil vexti, náði honum ekki
nema í öxl, En hún var yndisleg að sjá, yfir-
lifurinn og andlitið smágert, og augun svört
°g ósegjanlega blíðleg. »Hún er góð og falleg»
hugsaði hann með sér, «svona mundi Tirza
vera nú orðið.» Svo mælti hann hátt: «Erþessi
naður faðir þinn ?»
«Eg er Ester, dóttir Símonídesar» svaraði
hún tígulega.
‘Faðir þinn mun fyrirgefa, þegar hann hefir
heyrt sögu mína, að eg bíð með það, að drekka
af víni hans. Líka vona eg, að eg finni náð
fyir þínum augum.» Og svo hélt hann áfram
L r°ggsamlegum rómi: «Símonídes, þegar faðir
unnn dó, átti hann trúnaðarþjón, er hét þínu
nafni. Mér hefir verið sagt, að þú værir þessi
þjónn,»
Rað var svo að sjá sem limahrúgan undir
silkiábreiðunni hristist; tnagra höndin kreptist
saman. «Ester, Ester,« kallaði kaupmaðurinn
ákaflega, «komdu hingað til mín; hér átt þú
að vera — ekki þarna,»
Mærin varð bæði hrædd og hissa, og leit
ýmist upp á föður sinn eða Ben Húr; svo
gekk hún til föður síns og lagði höndina á öxl
honum sem áður. Símonídes tók um hönd
henni, og sagði svo jafnrólega og áður:
«Eg er orðinn gamall í því að umgangast
menn — gamall fyrir tímann. Ef sá, sem þú
hefir talað við, hefir þekt sögu mína og dæmt
hleypidómalaust, þá mun hann líklega hafa sagt
þér, að eg get ekki komizt hjá því að vera
tortrygginn. fsraels guð líti í náð sinni til þeirra,
sem verða að segja svo um sjálfa sig við enda-
lok æfi sinnar. Og af því að eg er eins og.
eg er, krefst eg þess, að þú berir fram sann-
anir fyrir orðum þínum, áður en eg skýri frá
sambandi mínu við Húrsættina. Hvaða sannan-
ir hefir þú? — Eru það skjöl? — Eru það
vottar ? »
Retta var ekki nema sjálfsagt, og Ben Húr
fann það vel. En hann hafði engar sannanir.
Kvintus Arríus var dáinn, og þó hann hefði
lifað, hefði hann ekki getað annað sagt, en hann
héldi að kjörsonur sinn væri af Húrsættinni.
Allar aðrar sannanir fyrir því, hver Ben Húr
væri, höfðu þessi 3 ár á galeiðunum ónýtt.
hann roðnaði því við, leit undan, og vissi ekk-
ert hverju hann átti að svara, þegar Símonídes
sagði hvað eftir annað ? «Sannanir, komdu með
sannanir, segi eg.»
«Sfmonídes» svaraði hann loks, »hið eina
sem eg get gert, er að segja þér sögu mína;
lof mér því að hlusta á hana tortijgnislaust,
og þegja, þangað til eg hefi lokið henni.»
Svo sagði hann stuttlega sögu sína, þang-
að til hann kom að landi í Mísenum með Arr-
íusi. F*að sem gerðist þar á eftir, sagði hann á
þessa leið:
Framh,