Nýjar kvöldvökur - 01.04.1908, Page 12

84
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Á ferð og flugi.
Framh.
En ef svo rignir, veltist það áfram með
voða afli og er þá stundum, eftir tvo eða þrjá
tíma orðir 6 eða 8 álnir á dýpt og þá hefir
það stundum á einum klukkutíma eyðilagt það,
er vér í margar vikur höfum verið að gera;
og svo þornar það aftur, og vér tökum til
starfa aftur, en næsta morgun hefir svo fljótið
ef til vill aftur brotizt fram og eyðilagt verk
vor, og svona gengur það koll af kolli. Þessi
orusta milli fljótsins og mannanna, er ofurlítið
spaugileg og þó er ekki hægt að hlæja að
henni«.
«Mér er óskiljanlegt, hversvegna unnið er á
þenna hátt,» sagði Lavarede, «því erekkiheld-
ur reynt að veita fljótinu í aðra átt, með því
hefði verið hægt að vinna tvent, skurðgreftr-
inum til léttis. Fyrst og fremst að Iosast hér
við fljótið, og í öðru lagi að þurka upp vilp-
urnar, sem við vorum að tala um áðan, því
að vatnið í þcer kemur aðallega úr fljótinu.»
Bovreuil hlustaði með athygli eftir þessari
skoðun. Hann vissi þá ekki hverju hann ætti
að trúa, og spurði því Murlyton hvaða skoð-
un hann hefði á þessu máli.
»Mér finst það mjög skynsamleg skoðun»,
svaraði Englendingurinn, »sem hr. Lavarede
hélt fram« og Gerolans var á sama máli.
»Lavarede hefir þá hér ef til vill fundið
ráð til þess, að hægt verði með nýrri von og
trausti að halda áfram skurðgreftrinum«, sagði
Bovreuil.-
»Hér þarf ekkert ,ef til vi!l‘», sagði Lav-
arede. «þegar búið er að koma fljótinu úr
farveginum, verður létt verk að þurka upp mýr-
arnar hér fyrir neðan, og þá verður ekki erfið-
ara að komast með skurðinn hérna yfir hæða-
drögin heldur en yfir Apahæðirnar, sem ekki
reyndist neitt sérlega erfitt. Hinumegin við
fjöllin er frjósamt láglendi að grafa gegn um,
og það hlýtur að vera afar auðvelt. Farið nú
heim til Frakklands með þennan gleðiboðskap,
þér þarna hluthafafulltrúi, eða hvað sem á að
kalla yður, og þá verðið þér álitinn stórgáfað-
ur maður.«
Bovreuil gamli sat steinþegjandi og hugsaði
sem svo: «Rað er þá Lavarede, sem blátt áfram
les mér fyrir skýrslu þá, sem ,eg þarf að senda
til hluthafanna. Rað er bæði skömm og skaði
ef hann verður ekki tengdasonur minn. Hann
gæti tífaldað eignir mínar, og eg myndi geta
fært mér í nyt gáfur hans og hæfileika.«
Af þessum hugleiðingum nirfilsins var það
augljóst að altaf var það gróðafíknin, sem efst
var í huga hans og löngunin til að nota aðra
menn sér til ávinnings.
Meðan á þessu samtali stóð, hafði Gero-
lans sent eftir Indiananum, sem hann hafði sagt
Lavarede frá.
Hann kom von bráðar, og varð öllum star-
sýnt á hann. Hann var koparrauður á hör-
undslit, með vingjarnleg augu, stór og sterk-
legur, og auðséð var, að hann var af óblönd-
uðu indíanakyni, sem farið er að verða fremur
sjaldgæft í Miðameríku. Hann var einn þeirra
sárfáu Indíana, sem enn voru í þjónustu Pan-
amafélagsins. Þegar byrjað var á skurðgreftr-
inum hafði fjöldi af þeim boðið sig fram til
vinnunnar, og höfðu hin háu daglaun og stöð-
uga vinna dregið þá þangað. En vilpuveikin
drap þá unnvörpum, urðu þeir þá skelkaðir
og flýðu fl.estallir, sem lífi héldu.
Regar hinn indíanski kraftur var úr sögunni
var lagt alt kapp á að fá menn annarstaðar
frá. Hvítir menn og blámenn voru fengnir að, en
sama var afhvaða lit eða þjóðerni vinnulýðurinn
var að vilpupestin drap þá unnvörpum.
»Ramon«, sagði Gerolans, og sneri sér að
Indíananum «hér eru komnir nokkrir vinir mín-
ir og samlandar, þessi vinur minn,«og hann
benti á Lavarede, »er bæði læknir og verkfræð-
ingur. Reir ætla að ferðast héðan til Costa-
Rica. Viljið þér gerast fylgdarmaður þeirra?»