Nýjar kvöldvökur - 01.04.1908, Side 17

A FHRÐ OG FLUGI.
ð9
utn fyrir góða fylgd. «Við sjáumst líklega aldrei
framar, Ramon, en bæði eg og samferðamenn
mínir munu ætíð minnast yðar með hlýjum
hug, og lægi þér á liðsinni mínu, og þér gæt-
uð náð til mín, myndi eg vilja veita yður
það «.
«Vera má að við sjáumst aftur,» sagði
Indíaninn rólega, og svo skildi Lavarede og
ferðafólkið við þau hjónin, og héldu svo leiðar
sinnar.
Ferðin gekk síðan vel fyrir þremenningun-
um. Rau voru öll vel ríðandi, og vegurinn
orðinn allgóður. Eftirtekt og athygli vöktu
þó jarðdunurnar, sem fóru að heyrast öðru
hvoru, og sem boðuðu jarðskjálfta í grendinni.
En þetta er svo vanalegt þar um slóðir, því
að jarðskjálftar og eldsumbrot eru þar venju-
lega oft í hverjum mánuði, svo að kunnugum
verður eigi bilt við það, en ónotalegt er það
fyrir útlendinga.
Þegar á daginn leið, varð landslagið fram-
undan klettóttara og ósléttara, en þó jafnfagurt.
Ferðafólkið skifti á milli sín maísköku, sem
Indíanakonan hafði gefið. Reim var öllum ljóst,
að það varð að fara sparlega með nestið í
þessum lítt bygðu héröðum, þar sem ekki var á
vísan að róa með það, að fá sér keyptan máls-
verð.
Regar kom að landamærum Costa Rica, sáu
þau þar mjög hrörlegan bjálkakofa, og úti fyrir
honum stóðu þrír illaklæddir landamerkjadátar
1 ræflalegum einkennisbúningi, og var þetta
'andamæraher þeirra Columbíumanna. Ferða-
Wennirnir heilsuðu þeim, en höfðu þar enga
viðdvöl. En það var ekki komið nema rúma
hundrað faðma inn í land þeirra Costa Ricas
•nanna, þegar Lavarede, sem fór á undan, heyrði
•nannamál framundan sér, og þegar hann fór að
shygnast eftir h vaðan það kæmi, sá hann litla mann-
þyrpingu undir klettabelti öðru megin við veg-'
lnn, 0g höfðu þeir tjaldað þar, stóðu þar múl-
asnarekstrarmenn og nokkrir dátar hvorir inn-
anum aðra.
Lavarede hægði á sér, og fór að hugsa um,
a<3 heppiiegast væri að fara gætilega. í þeim
svifum kom einhver við tjaldið auga á þau,
og nú æptu rekstrarmennirnir hver í kapp við
annan. «Rarna koma þeir. — Rað eru vorir
reiðskjótar, auðþektir á reiðtýgjunum. — Slíkir
stórþjófar þurfa að fá fyrir ferðina. — Jeron-
ímus, hvað er orðið af honum. — Leitið hans
piltar. — En handsamið þjófana á meðan. —
Bezt að fara með þá til Moroles foringja;» og
í sömu svipan var Lavarede og feðginin um-
kringd af þessum óþjóðalýð, og hrundið úr
söðlunum og handsömuð á fremur hrikalegan
hátt. Síðan voru þau leidd fyrir þennan virðu-
Iega foringja, sem sat þar í nánd undir stóru
tré, og reykti vindil.
Við hlið hans sat maður í stórri kápu, hafði
hann brotið upp kragann svo ógerla sá í andlit
hans. Regar hann sá fangana, laut hann að
Moroles, og hvíslaði að honum nokkrum orð-
um. Ressi orð höfðu undraverð áhrif á foring-
jann. Hann spratt á fætur, og kallaði birstur til
rekstrarmannanna, sem mösuðu hver framan í
annan. »Haldið ykkur saman, segi eg, og
sleppið óðara ungfrúnni og hinum æruverða
föður hennar, og hafið vit á því framvegis að
flana ekki að því að handtaka mikilsvirta og
heiðarlega ferðamenn.«
Rekstrarmennirnir drógust í burtu í meira
lagi sneyptir, en foringinn sneri sér að feðgin-
unum og sagði:
»Virðulega hefðarmær og virðulegi lávarð-
ur, vér erum komnir hingað eftir þóknanlegri
fyrirskipun hins nýja héraðsstjóra Don José de
Courramazas y Miraflour til þess að taka á
móti yður, og veita yður fylgd og þjónustu.
Ressir múlasnar voru ætlaðir yður, náðuga
ungfrú,» og hann beygði sig djúpt fyrir ung-
frúnni, »og yður, náðugi herra,« og hann laut
Murlyton. «En sannast að segja áttum vér eigi
von nema á ykkur tveimur, og kemur því þriðji
gesturinn oss á óvart. Hver er hann?»
«Nafn mitt er Armand Lavarede, borgari í
hinu franska lýðveldi, hefi þar góða stöðu sem
blaðamaður, en er nú á skemtiferð.*
Á meðan Lavarede gaf þessar skýringar,
kom hinn eftir spurði Jeronímus til sögunnar.
12