Nýjar kvöldvökur - 01.04.1908, Qupperneq 21

I'SAGA FRÁ SILUNGSÁNNI.
93
í óða önn að spýta blóði ’inn í hann
vann, gegnum smágjörvar slagæðar, sem skiftu
því aftur og dreifðu um líkamann. í hinu fín-
gerða æðakerfi fór fram leyndardómsfull efnis-
myndun. Um leið og blóðið fór þessa hring-
ferð, tók það næringarefni með sér úr mjólk-
inni, og bygði svo úr þeim bein og hold sil-
ungsins.
Með þennan umgetna poka á brjóstinu,
er kalla mætti nestismal, var þægilegt fyrir litla
ungann að draga fram lífið, því að hann þurfti
ekki að bera sig neitt um til þess að ná sér
1 björg. Það var Iíka eins hentugt fyrir hann,
Því að áin var full af ýmsum rándýrum; enda
hélt hann sig á sömu stöðvum á milli tveggja
steina, þar sem lítið bar á honum; svo bætt-
ist það við, að hann þoldi ekki fyrst í stað
dagsbirtuna.
Eftir nokkrar vikur fór nestispokinn að smá-
rýrna, unz hann eyddist til fulls. Hlaut hann þá
að fara að beita uggum sínum og öngum til
þess að bera sig um, og ná í æti.
Hann fór líka. að verða dálítið félegri en
áður, 0g ifkjast meir fiski, krefjast alvarlega
tilveruréttar síns, beita sundfærunum, og yfir höf-
. að færast í aukana, og láta bera dálítið á
sér í niðandi árstraumnum.
^egar hann var kominn örskamt frá gömlu
stöðvunum, mætti hann litlum en skringilegum
fiski, með stórann haus, sem réðist að honum
með opið ginið, og var nærri búinn að gleypa
hann; en hann slapp þó, og komst inn á milli
tvegg]'a steina.
Nú var hann ekki lengur ljósfælinn, en marga
°vini var að varast. Í ánni voru ýmislegir varg-
ari sem eyða ungviðinu, svo sem vatnakarfar,
a*ar og froskar og fleiri skepnur, sem hér eru
ekki nefndar.
f raun og veru voru það silungarnir, sem
gerðu mestan usla. Peir létu sér ekki bregða
v>ð að gleypa litlu frændur sína, hrönnum sam-
an- t*að mun varla ofsagt, að aðeins einn til tveir
at þúsundi verði fullorðnir. Við fyrstu tilraun-
irnar til þess að afla sér fæðu, opnaðist litla sil-
ungnum nýr hugsjónaheimur.
Regar hann vildi ná sér í feitan yrmling
eða annað þess kyns sælgæti, sem barst með
árstraumnum, beindi hann höfðinu í straum-
inn og sætti lægi. En stundum mistókst hon-
um þó algjörlega.
Upp frá þessu mátti segja, að hann væri
sjálfstæður í því að fara allra sinna ferða og
gæfi ekki eftir öðrum frændum sínum, þó eldri
væru. Lautin eftir nestismalinn á brjóstinu var
nú óðum að hverfa, en þó vantaði mikið á,
að hann væri fullþroskaður, ekki nema tæpur
þumlungur á lengd; höfuðið hlutfallslega alt
of stórt eftir öðrum vexti, augun útstandandi
og munnurinn ákaflega víður. Til þess að þetta
lagaðist fljótt og eðlilega, þurfti hann mat sinn
og engar refjar. Pað var nærri ótrúlegt hvað
mikið hann þurfti í sig af litlum vatnadýrum,
lirfum og pöddum o. fl. Eru það engar ýkjur,
að hann þurfti meira en þyngd sína yfir dag-
inn. Hann stækkaði líka óðum, og safnaði kröft-
um, og var mikið útlit fyrir að hann yrði
einn með efnilegri silungum í ánni.
F*að væri of langt að telja upp öll æfin-
týrin hans, fyrstu mánuðina, og svaðilfarirnar,
er höfðu lífshættu í för með sér, T. d. að
taka þegar veiðibjallan var einu sinni nærri
búin að hremma hann með klónum, og hann
rétt með naumindum komst undan með rifið
roðið. í annað sinn var heljar stór lómur nærri
búinn að ná honum. Hann steypti sér úr háa-
lofti niður í vatnið, og teygði álkuna að hon-
um með gapandi gini. En af því að hann var
fimur og frár, brá hann sér snúðugt undan.
Þetta og annað þvílíkt kvekti hann og hræddi
ákaflega.
Pá er hann var orðinn eins og hálfs árs
gamall, fór hann að taka eftir því, að eldri
silungar söfnuðust á þá staði, þar sem vatnið
var grunt og Iygnt, og botninn ósléttur eða
grýttur, og réði af því, að eitthvað mikið stæði
til.—
Til þess að vera ekki minni en aðrir, lét
hann berast þangað með straumnum. Hittist þá
einmitt þannig á, að hann lenti á fornum stöðv-
um^þar sem vindbólurnar höfðu fyrst fært