Nýjar kvöldvökur - 01.05.1911, Síða 2

98
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Rað var víst komið langt fram á vetur eða
frant undir vor, því að eg man eftir því, að
það var hætt að kveikja. Eg man það var
ekkert til í kotinu, nema dropinn úr kúnni, og
eg var svangur á hverjum degi. Mig minnir
það væri oftast ilt veður og mikill snjór og
eg fékk aldrei að fara út. Mamma var altaf
lasin, og lá mest altaf uppi í rúmi, nema á
meðan hún var að hreyta kúna og skamta okk-
ur. Hún gat ekki orðið sagt mér sögur nema
stundum. Faðir minn var oftast með daufasta
móti, talaði sjaldan neitt, snupraði mig og sló
mig stundum, ef eg hafði eitthvað hátt eða
var rellinn við mömmu, eu við hanavarhann
svo góður sem hann gat og hagræddi henni
eftir megni.
Einn daginn kom einn af vinnumönnun-
um frá heimajörðinni og spurði föður minn,
hvort hann vildi ekki reyna að róa með þeim
á morgun, ef gæfi; það hefði verið sagt að
það hefði orðið vel fiskvarí í gær þar skamt
fyrir utan. Hann var til með það. En hvað eg
hlakkaði til að fá nú fisk. Mér fanst eg verða
helmingi svengri en eg jvar, við þá tilhugsun.
• Eg hlakkaði svo mikið til morgundagsins,
þegar pabbi kæmi að með fisk í matinn. Hann
var fámálugur, en var frammi við að gera við
gamla skinnfatagarma, sem hann átti þar. Hann
kom ekki innfyrrien eg var háttaður um kvöldið.
Mamma var heldur með betra móti þetta
kvöld. Hún sat uppi og var eitthvað að ditta
að fötum pabba míns. Svo þegar hann kom
inn, fóru þau að hátta.
Hann fór af stað snemma um morguninn.
Samt var eg vaknaður, og heyrði að þau voru
að tala saman. Eg man það eins og það hefði
verið í gær. Mamma var ósköp dauf og sagði
við föður minn:
«Eg vildi þú færir ekki í dag; mig dreymdi
einhvernveginn svo leiðinlega í nótt.»
«Rað verður ekkert að í dag; það er stilt
veður.«
«Guð minn góður gæfi það,«
«Hann gefur það — hann hefir altaf hjálp-
að og gerir það emu»
Svo kvaddi hann hana með kossi og fór út.
En hún hallaðist út af á koddann og eg
heyrði að hún fór að gráta og grét þungt.
Retta hafði einhver óþægileg áhrif á mig.
Rað var eins og legðist á mig eitthvert farg,
sem bældi hugsunina niður. Eg eirði ekki í
rúminu, heldur þaut allsnakinn upp úr því,
fór að hágráta og stökk yfir gaflinn yfir til
mömmu.
Hún tók á móti mér, skaut mér ofanundir
og lagði mig upp að sér. Eg man ekki eftir
að mér hafi nokkurntíma liðið eins vel og þá.
Hún fór að sefa mig — og sefaðist sjálf
við það.
Svo fór hún að klæða sig, og eg Iíka.
y Svo Ieið nokkuð fram eftir degi. Rað fór
að þykna í lofti, og alt í einu rak byl á bæ-
inn, og það svo harðan, að það brakaði í
baðstofuskriflinu. Retta hvassviður lamdi á
baðstofunni allan daginn sem eftir var til
kvölds.
Regar bylurinn skall á, rak mamma upp
hált hljóð, tók höndinni fyrir hjartað og sagði:
«Guð hjálpi mér.» Svo hneig hún ofan í rúmið.
Eg var að ranglast um gólfið, en skreið
svo upp í rúmið til hennar. Hún hélt utanum
mig, flóði í tárum og las bænir og vess án
afláts. Seinast sofnaði eg þar hjá henni í rúm-
inu.
Svo man eg óglögt eftir deginum úr því.
Rað var víst ofsahlákuveður, því að baðstof-
an fór að leka. Mamma lá altaf niður; en
undið kvöldið skreiddist hún á fætur, gaf kúnni
og mjólkaði hana.
Eg fór að spyrja hana, hvort pabbi færi
ekki að koma. Hún fór aftur að gráta, sagði
hann kæmist ekki heim af því að það væri
svo hvast úti, og sagði mér að fara að hátta.
Mér væri víst óhælt að hátta í rúminu sínu.
Eg háttaði þar svo, og hún hallaði sér
fyrir framan mig í fötunum og breiddi brek-
ánið ofan á sig. Eg sofnaði og svaf til morg-
uns. En hvað það er gott að vera barn, og
hafa enga hugmynd um aðköst ógæfunnar í
heiminum.