Nýjar kvöldvökur - 01.05.1911, Qupperneq 13

FORLAGAGLETNI.
109
<>Er þetta alt og sumt,« sagði prófessorinn
með auðsæjuni vonbrigðum.
»Hvað getur það verið meira, þér eruð
bundinn, og systir mín er líka bundin, svo
um þetta er ekki meira að segja.«
»En þér sögðuð þó einu sinni —að minsta
kosti skiidi eg það svo — að þér hélduð að
ný sambönd — «
»Að vísu, það var líka skoðun mín, en
eins og sakir standa nú, efast eg um að Lússía
nokkurntíma gefi eftir skilnað.»
»Guð tninn góður, er það mögulegt,
að hún elski mann sinn ennþá?«
»Elski, kærleikurinn er mjög óákveðið hug-
tak, vinur minn. Aðalatriðið er, að hún hef-
ir liðið mjög mikið — meira en hægt er að
ímynda sér. Eg hélt að hún væri búin að ná
sér til fuils, en harmar hennar og þjáningar í
gærkvöldi hafa sannfært mig um, að sár henn-
ar enganveginn var gróið, og eg veit sannar-
lega ekki, hvort það grær nokkurntíma svo,
að von um hamingju og harmabót geti lifnað
í brjósti systur minnar.«
«Ó, ef hún bara elskaði mig,« hrópaði pró-
fessorinn æstur. »Ef eg aðeins fengi að tala
við hana. Ó, útvegið mér þá hamingju, frú,
að hún vilji hlusta á orð mín. Gagnvart yð-
ur hafa orð mín verið kraftlítil. Mætti eg bera
það fram við Lússfu mundu þau fá meira líf
og hita. Gefið mér tækifæri til að geta unn-
ið og vakið lífsgleðina, hamingjuna og kær-
leikann til handa bæði henni og mér. Og þótt
eg aldrei beri gæfu til þess að ávinna okkur
yndi, frið og sálarrósemi, þá hjálpið mér þó
til að gera tilraunina, svo eg þurfi ekki að á-
saka mig fyrir að hafa eigi reynt hið ýtrasta
að við gætum sameinast til þess að leita gæf-
unnar saman.«
Það heyrðist lítið þrusk inni í hliðarher-
berginu.
»Eg vil gera það sem í mínu valdi stend-
ur— bíðið svo lítið við,« sagði barónsfrúin
°g gekk skyndilega á brott.
Walter taldi sekúndurnar meðan hún var í
burtu, og fundust honum þær vera harla lengi
að líða. Loksins kom barónsfrúin aftur. Hún
hafði tár í augunum og var í auðsærri geðs-
hræringu.
»Lússía lét tilleiðast að tala við yður, en ein-
ungis í nærveru minni.«
-I nærveru alls heimsins, ef hún óskar þess,»
svaraði prófessarinn með ákafa, og barónsfrúin
fylgdi honum þegar inn til systur sinnar.
Honum varð bilt við. Konan, sem í gær
var rjóð í kinnum með blómlega æskufeg-
urð, sat nú föl með grátbólgið andlit og
harmþrungin. Hún hlaut að hafa þjáðst mikið
þetta síðasta dægur. Walter varð orðfall. Hann,
sem hafði sagt barónsfrúnni, að orð hans
mundu fyrst fá líf og lit, þegar hann fengi að
tala við konuna, sem hann elskaði, gat nú eigi,
þegar hann stóð frammi fyrir henni, komið
neinum orðum að tilfinningum sínum. Hann
gekk þegjandi til hennar, greip um báðar hend-
ur hennar og féll á kné fyrir framan hana.
með sorgblöndnu bliðubrosi horfði hún litla
stund á hann.
»Standið á fætur, vinur minn,« sagði hún
svo með mjúkum rómi, og í honum var hægt
að verða var við niðurbældan harm. «Standiðá
fætur, þessar stellingar eru yður eigi samboðnar,«
og meðan prófessorinn reis upp, sagði hún og
roðnaði: »Eg hefi heyrt samtal ykkar systur
minnar. Fyrirgefið forvitni mína.«
Walter ætlaði í gleði sinni að grípa fram
í fyrir henni, en hún gaf honum eigi tíma til
þess.
»Misskiljið mig ekki,« sagði hún með blíðu,
»eg er yður mjög þakklát fyrir traust yðar á
mér; þessi skoðun yðar, og á hvprn hátt
þjer báruð hana fram, hefir haft mjög góð á-
hrif á mig, en eg veit þó að það hvílir skuggi
yfir heiðri mínum —«
Þegar Walter fór að mótmæla þessu með
ákafa, lyfti hún hendinni og leit til hans bæn-
araugum, svo að hann varð að hætta.
> Eg vissi það eigi fyr en í gær,« sagði
hún með veikri rödd, «en eg hefði þó mátt vita
það áður, en eg var svo ung og hefi haft svo
litla lífsreynslu. Og svo hefi eg ef til vill minna