Nýjar kvöldvökur - 01.05.1911, Blaðsíða 14

9
110 NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
hugsað um það af því að, guði sé lof, þetta
er aðeins skuggi, en enginn veruleiki. En
allur heimurinn, sem þekkir fortíð mína, horfir
á þennan skugga, og hver getur ábyrgst mér,
að almenningsálitið geti ekki einnig veikt trú
yðar og traust á mér á endanum?«
»Aldrei!« hrópaði Walter, sem nú gat eigi
stilt sig lengur, »aldrei skal einu sinni hinn
minst andvari hleypidómanna hafa áhrif á hjarta
mitt eða tungu gagnvart yður. Eg mundi engu
síður lítilsvirða móður mína en yður. Og eg
sver yður það, Lússía, við nafn móður minnar,
að eg vil elska yður og virða meira en nokk-
ur kona hefir verið elskuð, virt og heiðruð.*
»Unga konan svaraði eigi undir eins, hún
átti auðsjáanlega i stríði við sjálfa sig, því að
hún titraði lítið eitt og kreisti á sér hendurnar.
«Nú horfið þér á mig með augum ákefðar
og ástarþráar,* stundi hún að síðustu upp.
»En hversu fljótt munu eigi gallar mínir og
ófuilkotnleiki breyta hinu góða áliti og trausti,
sem þér nú berið til mín.«
«Nú hafið þér talað nóg,« greip baróns-
frúin fram i, »og nú vil eg fá orðið. Mér
finst þið bæði tvö gleyma mikilsverðasta atrið-
inu, sem er það, að eg hugsa að eiginmaður
Lússíu vilji ef til vill fá að leggja hér um orð
í belg. Og eg er hrædd um að hann setji sig
eindregið á móti því, að hjónabandi þeirra sé
slitið.«
»Er hann þá brjálaður,» hrópaði Walter
reiður.
»Stundum lítur það svo út,« sagði baróns-
frúin og brosti. «En til allrar hamingju er þessi
brjálsemi alveg hættulaus. Og svo finst mér
nú, góði vinur, að þér hefðuð fyrst átt að kynn-
ast konunni yðar, áður en þér færuð að reyna
til að fá skilnað ykkar komið í framkvæmd.«
»Get eg þá galdrað hana til mín?« svaraði
prófessorinn með ákafa.
»Ekki beint, en ef þér leggið yður í líma
til þess að finna konuna yðar, er ef til vill
hægt að hjálpa yður til þess, og fyrst og fremst
höfum vérhér hjúskaparskuldbindingu Lússíu að
athuga — *
»Ó, Rósa ekki ennþá!« bað unga konan
náföl i>g rétti báðar hendur til systur sinnar.
«Altaf ekki ennþá, upp aftur og aftur,«
svaraði barónsfrúin óþolinmóð, um leið og
hún gekk að skrifborðinu, *þið getið aldrei
komið ykkur saman nema ykkur sé hjálpað til
þess,« svo dró hún út skúffu og tók upp
úr henni skrautlegt skrín, opnaði það gætilega,
og tók upp úr því stóra pappírsörk saman-
brotna og einhvern lítinn hlut.
Unga konan hélt báðum höndunum fyrir
andlitið með ekka.
»Hér er nú þetta merkilega skjal,« sagði
barónsfrúin mjög róleg, »og þetta litla lista-
srníði, sem þér ef til .vill kannist við,« og hún
rétti prófessornum lítinn gullhring.
Hann horfði forviða á hringinn, sem var
alveg eins og giftingahringurinn hans, sem hann
vissi ekki annað en að væri vel geymdur heiina
hjá honum. Hann hafði alt of oft skoðað rós-
irnar, sem grafnar voru með miklum hagleik á
hringinn hans, til þess að kannast eigi við, að
það voru einmitt samskonar rósir, sem grafnar
vorit á þennan hring, og svo glápti hann undr-
unarfullur á barónsfrúna, sem bara hló að hon-
um, á meðan hún var að fletta sundur papp-
írs-örkinni.
Walter hrökk saman, eins og eldingu hefði
slegið niður fyrir framan hann, því fyrir sjón-
um hans blöstu við í óbeinum línum hin hrika-
legu og lítt læsilegu rithandarmerki, sem eitt
sinn höfðu skuldbundið hann æfilangt. og við
hliðina á undirskriftunum var bletturinn eftir
blekið, sem hann mundi svo vel eftir að Mel-
azzo hafði þurkað upp.
Hann hélt skjalinu með tveim skjálfandi
höndum, og augu hans voru bundin við það
með töfrakrafti, og hann varð sannfærður um
að sig væri að dreynia.
»En lesið þó, vandræðalegi vinur minn.
Guð minn góður, hvað það er erfitt að opna
augun á þeim mönnum, sem ekki vilja sjá,«
mælti barónsfrúin óþolinmóð og óttaslegin, því
að hún sá að systir hennar var öngviti nærri.
Hann hlýddi henni sem í leiðalu og fór