Nýjar kvöldvökur - 01.05.1911, Side 22

118
NÝJAR KVÖLDVÖKUR,
við að þér verðið ekki svo ókuríeis að fara
að gera rekistefnu úr því við hana á eftir, þá
held eg megi til að segja yður það, þó eg
geri það nauðugur. Hananú þá — hún gat
ekki átt hann af því að Jesko dó, og það áð-
ur enn þau trúlofuðust — hann féll í einvígi.
Öll blöðin voru þá full með þá hryggilegu sögu.«
Egon studdist upp við blaðaborðið, sem
stóð að baki honum. Retta kom svo flatt upp
á hann.
«Guð almáttugur,* stundi hann fremur en
hann sagði það. Það var hörmulegt. Og hver
myrti mannaumingjann?*
Schoddyn greifi hrökk saman og leit und-
an, svo Plettov sá ekki að Hann varð eins og
aska í framan.
«Eg fyrirgef yður orðtækið,« svaraði hann
í gamla kæruleysisrómnum, «eg hef rétt til
þess, því að eg varð sjálfur fyrir því óhappi
að særa Altenkrögel til bana í einvígi.«
Rað varð dauðaþögn svo sem eina mínútu.
Plettov varð orðlaus — það lá eins og bjarg
á brjósti hans, sem ætlaði að kremja hann í
sundur, en vildi ekki hverfa frá. Hann hafði
fengið voðalegan grun.
«Schoddyn greifi,« sagði hann, og barðist
við orðin að koma þeim upp, »eg bið yður
nú um að vera hreinskilinn við mig og segja
mér þetta, sem þér eruð að fara í kringum —
þér hljótið að skilja, að eg er í ógurlegri geðs-
hræringu eftir þetta, sem er- um garð gengið.«
^Þér eruð ungur, Plettov minn góður, og
látið atvikin hafa ofmikil áhrif á yður,« svar-
aði Schoddyn; «þegar þér eruð komin á minn
aldur, þá fer maður að sljóvgast, segi eg yð-
ur satt; en hvað á eg að fara segja yður lið
fyrir lið? Nú, það gekk til eins og hvert ann-
að einvígi. Jeskó var drukkinn og var ókurteis
við mig, eg bauð honum út og hitt hann í
brjóstið, því miður, en kúlan hans reif hattinn
af höfðinu á niér — spánýjan kastorhatt frá
Landaner. . .«
Plettov sneri sér undan. Honum blöskraði
ókærni greifans. Hann gekk nokkrum sinnum
um gölf um stofuna og nam síðan staðar.
«F*að varð heilmikið uppþot og gaspur út
úr þessu,» hélt Schoddyn áfram, «blöðin komu
með heila dálka um það, hvort einvígi hefðu
siðferðilega rétt á sér, og það var ekki um
annað talað í hverju samkvæmi eina þrjá daga
þar á eftir. Eg var dæmdur í tveggja ára fang-
elsi samkvæmt lögum og rétti, en konungur
mýkti úr refsingunni, eins og vant er, og lét
það verða eitt missiri. Og eg er að hugsa um
að taka út refsinguna, þegar eg kem heim aft-
ur, vonandi í Magdeborg; eg þekki fangelsis-
stjórann þar, og eg hef heyrt að þar væri oft
glatt á hjalla í meira lagi.-<
«Hvað sögðu mæðgurnar um þetta slys?«
sagði Egou og hvesti augun fast á Schoddyn.
«Hvað ætl’ þær svo sem hafi sagt. Þær
sáu mikið eftir honum, eins og eg, og hjálpuðu
mér til við útför hans í ættargrafreit hans í
Baarburg.*
«Og hver tók þá við arfi eftir Iskó v. Alt-
enkrögel?«
Schoddyn leit illilega til Plettovs.
»Doningsmæðgur—sem næstu ættingjar hans.«
»Pað grunaði mig,- sagði Plettov.
Ressi orð mörðust upp frá ferjósti hans eins
og dauðahrygla margþjáðrai’ sálar. Svo gekk
hann út úr stofunni, án þess að líta aftur eða
kveðja.
Schoddyn greifi hallaði sér værðarlega aft-
ur í stólinn.
«það var betra, að eg sagði honum það
sjálfur, heldur en hanu hefði frétt það á skot-
spónum,* tautaði hann lágt við sjálfan sig.
«Annars virðist mér þessi drengur miklu hættu-
minni mótstöðumaður, heldur en karluglan,
sem með honum er. En það fer víst bezt að
hafa sig heimleiðis úr þessu.«
Og hann tók blað og fór að lesa í því.
(Meiri.)
Bókmentir
Eg hef áður getið rita-þerra í Kvöldvökun-
um sem hata út komið og snert hafa sögu Is-
lands, og nú sfðast í vetur bókár Sfgurðar Iýð-