Nýjar kvöldvökur - 01.03.1913, Qupperneq 1

JAKOB ÆRLEGDR.
Eftir Fr. [Marryat.
FJÓRÐI KAPÍTULI.
Gamli Tumi og ungi Tumi.
Eigi leið á löngu áður en fundinn var for-
maður á ferjubátinn, og úr þvi eg var æði
lengi undir forustu hans, ætla eg að lýsa þeim
nokkuð. Gamli Tumi hafði verið í sjóliðinu
bezta hlutann af æfinni, lent í mörgum bar-
dögum, og seinast höfðu verið skotnir undan
honum báðir fæturnir í orustunnj við Trafalgar;
en hann varð græddur, og kaus svo heldur að
fá lítinn fjárstyrk og vera hjá konu sinni og
börnum, en að verða kyr á uppgjafadátastofn-
un. Hann var hinn brattasti og heilsubezti,
herðabreiður karl, og hafði án alls efa verið
mesta karlmenni og ekki vantað meira en þuml-
ung í þrjár álnir þegar hann var á uppréttum
fótum. En hann fann það, að honum gekk
betur að halda jafnvæginu, ef hann heldur stytti
fæturna, svo að hann gerði tréfæturna svo sem
hálfu öðru kvartili styttri en rétt hefði verið,
og varð hann því Iíkastur risavöxnum dverg á
fæti. Hann hafði mjög gott orið á sér, og verð
eg að segja, að hann áttLþað skilið. Hann var
sífjörugur og þótti dálítið gott í staupinu. En
að eðlisfari var hann léttlyndið sjálft, sísyngj-
andi, og hann hafði fagra og mikla rödd. Hann
hafði stálminni, og kunni ósköpin öll af kvæð-
um, en söng þó sjaldan meira en eina eða
tvær vísur í einu af hverju kvæði, og lagaði
stundum vísurnar eftir atvikum. Tumi sonur
hans söng undir með honum; hann var á ald-
ur við mig, viðlíka fjörugur og faðir hans,
söngmaður góður og glettinn. Við vorum á-
höfn bátsins, allir þrír, og létum við ekki bíða
að fara út á skip, þegar þeir voru komnir, því
að eigandinn hafði þegar beðið talsverðan skaða
af bátnum fyrir alla þessa töf. Undir eins og
við vorum búnir að koma dóti okkar á skip,
lögðum við af stað. Vindur var hagstæður,
Tumi gamli settist við stýri, 6n við tveir dróg-
um upp ségl og létum dálítinn Nýfundnalands-
hund hjálpa okkur til, því að gamli Tumi hafði
vanið hann við það að toga í kaðla og draga
upp bönd við ferjustörf sín áður. Skriðum við
svo hratt ofan eftir ánni, en Tumi gamli söng
við raust svo heyrðist til beggja landa:
Upp í byrinn með alla klúta
óðfluga kjölurinn brýtur sæ,
nú gengur það liðugt í blíðuni blæ,
til brúðar heim farðu’ að dansa, mín skúta.
»Tumi, þú þarna slóði, er böggullinn til
hennar móður þinnar vís? Við verðum að
stanza við Baltersea-vík, Jakob, og senda dótið
í land, til þess að kerlingin geti þvegið það,
því annars fáum við ekki hreina skyrtu á sunnu-
daginn. Láttu þínar skyrtur fljóta með, Jakob,
hún er til með að vinda úr þeim líka. Hún
var vön að þvo fyrir alla mötunautana. Herðið
ykkur nú, strákar, og takió eitt tak enn þarna
í böndin — svona drengir.
Upp með seglin í blásandi byr
og byrjið svo kátan og fjörugan söng
þegar vindurinn þýtur og stynur við stöng,
þá er stefnan í lagi, en ekki fyr.
Tumi, hvar er tepotturinn minn? Komdu,
drengur minn, nú verður að blístra til morg-
unverðar; Jakob, þarna hangir kaðalendi út-
byrðis. Láttu mig hafa teið mitt, Tumi, svo
ætla eg að stýra með annari hendinni en drekka
með hinni, en láta fæturna óumtalaða.
Eg met e'nskis virðing og mannanna dóm
tié misfengið auðlegðar tái.
Eg tala’ ei við guð um nein ‘ímanleg hnoss —
7