Nýjar kvöldvökur - 01.03.1913, Síða 12

60
NYJAR KV0LDV0KUR
Sigfús tók í árina annari hendi og ætlaði að
færa hana frá. En hún var einhverstaðar föst.
Hann vissi ekki hvar, og hann vildi ekki tefja
sig við hana. Hann ýtti henni út undir borðið
svo vel sem hann gat og jós svo. En árin tafði
fyrir honum og austurinn var óliðlegur. Pétur
veitti því strax eftirtekt.
»Ætlar þú ekki að reyna að tæma bátinn?
Getur þú ekki tekið árina frá þér? Heldur þú
að þetta dugi, ef við fáum ágang?«
Sigfús brást við og tók árina. Hann að-
gætti hvar hún var föst, og sá, að hlummurinn
var fastur þar undir þóftunni. Pá vegur hann
hana upp og ætlar að leggja hana yfir í hitt
borðið. En hann varaði sig ekki á storminum
Arin tók mikið veður á sig og hann mysti hana
útbyrðis. Hann ætlaði að grípa hana, en bátur-
inn var á svipstundu kominn langt frá henni,
Hann leit til Péturs. Pétur sagði ekkert, en
Sigfús las ekkert annað úr svip hans og þögn-
inni en það, að hann Iangaði til að segja meira
til hans en hann kæmi sér að að þessu sinni.
í sama bili og Sigfús beygir sig að austr-
inum aftur, féll stór sjór í bátinn. Sá sjór var
öllu stærri en sá fyrri og báturinn var ekki
nærri þurausinn fyrir. — Pað vantaði því mik-
ið á, að Sigfús gæti ausið svo röskan, sern þörf
var á, þrátt fyrir hans góða vilja og viðleitni.
Pétur kallaði því til Halls: »Þú verður að
setja fokkuna fasta og koma hingað til að ausa.
Pað þýðir ekki að hafa hann Fúsa í austrinum
hann sem ekkert getur manni til hjálpar.*
Hallur batt fokkuskautið fast á svipstundu
og hljóp af þóftu á þóftu að austrinum. —
Hann tók trogið af Sigfúsi og sagði honum
að fara frá.
Sigfús vissi ekkert hvað hann átti að gjöra
af sér, og áður en hann hafði ráðið það við
sig, hafði Hallur endurtekið þá skipun sína, að
hann skyldi fara frá, og hann fann að hann
var fyrir honum.
»Ætlar þú að standa fyrir manninum?«
þrumaði Pétur. »Reyndu að komast fram í bát-
inn og liggja þar einhversstaðar, sem þú tefur
ekki fyrir.«
Sigfús fór þegar fram á, og Sigbjörn
sagði honum hvar hann ætti að vera.
Pegar hann var nýseztur, sá hann, að enn
tók báturinn sjó á sig og rétt á eftir annan
minni, — Svo kom hvíld — Hallur var rétt
að enda við að þurausa bátinn, þegar annað
kast kom. Pað var hið langversta sem komið
hafði. Hver sjórinn á fætur öðrum gékk inn í
bátinn. Hallur hafði ekki við að ausa.
»Á ekki að fleygja afla úr bátnum til að
létta hann?« spurði Hallur. »Petta er orðið
þvílíkt helvítis veður!«
»Haldi þessu áfram, þá verðum við sjálf-
sagt að að kasta út,« sagði Pétur.
En Sigbjörn sá að ef þessu héldi áfram*
þá mundi einmitt aldrei þurfa að létta bátinn,
ef það yrði ekki gert strax. Hann beið því
ekki eftir skipun frá Pétri með að framkvæma
það, heldur sagði hann Sigfúsi að fleygja fiski
út úr framrúminu.
Sigfús byrjaði þegar á því verki og vanst
vel við það.
En Sigbjörn sá, að það dugði ekki að
létta bátinn eingöngu að framan. Hann vafði
því skautinu um mastrið — því stormurinn
var orðinn svo mikill að báturinn þoldi lítið
meira en fokkuna — og stökk aftur í bátinn. Peir
köstuðu út rúmum helming af aflanum.
Pétur horfði þegjandi á það. Hann gat eigi
gefið þeim skipun um að fleygja út afla, en
honum fanst samt að sér létta, þegar hann
heyrði skipun Sigbjarnar og sá tiltektir hans,
og lét hann hindrunarlaust halda starfi sfnu á-
fram, svo lengi sem hann vildi.
Eftir að þeir höfðu létt bátinn, varði hann
sig mikið betur, svo Hallur gatþurausið hann.
Sigbjörn fór þegar að fokkunni, en Sig-
fús settist á þóftuna við siglutréð. -- Pað var
margt sem gerði vart við sig í hugsunarlífi hans
þar. Ekkert kom hcnum samt til hugar lífs-
hættan sem hann var staddur í. En það var
annað, sem kom í huga hans og olli honum
leiðinda hugsana. Pað var endurminning nýaf-
staðinnar frammistöðu hans. Hann fann sárt til
þess að geta ekki veitt þeim neitt lið á bátn-