Nýjar kvöldvökur - 01.03.1913, Blaðsíða 18

66
NYJAR KV0LDV0KUR
bræðra sinna — eg þekti þá —er mér ekki líft.
Við verðum bráðum sameinuð aftur. Biðjið yf-
irhershöfðingjann að lofa okkur að hvíla sam-
an í —einni—gröf —Fa —time —.«
Hann var dáinn.
Síðasta bæn hans var uppfylt. Laroche og
Fatime blunda bæði saman undir pístasiunum
í Mitilfa til hins síðasta dags.
Fjórutn dögum síðar riðu þeir bræðurnir,
Elab, Jússúf, Rúss og Ardent inn í herbúðir
sínar og gengu í tjald föður síns.
»Herra minn og faðir,« sagði Elab, »boði
þínu hefur verið fullnægt.«
»Öll dauð?«
»011 þrjú.«
Höfðinginn sneri sér undan.
»Eg þakka ykkur, Allah blessi ykkur.«
Reir fóru út með niðurlútum höfðum.
»E1 Ghezir sá þá ganga út og sagði hróð-
ugur:
»Nú er mín hefnt. Hryssunnar og konunnar
gat eg engum öðrum unt. Svo skal fram halda.«
Árið síðar gafst Abd-el-Kader upp fyrir Frökk-
um.
——
Frá ferðum Sven Hedins.
Niðurl.
Svo héldum við hægt og hægt í austurátt.
Islam teymdi úlfaldana alla fimm á undan,
Kasim rak á eftir og eg reið þeim hvíta. Á
brún næsta sandhóls léit eg aftur til heljará-
fangans, eins og til að kveðja hann; svart tjald-
ið bar við loft, því að enn var lítill glampi á
vesturhimni. Eg varð feginn, þegar tjaldið fór
í hvarf — þar voru tveir félagar mínir og biðu
eftir hjálp, þangað til dauðinn kæmi og frels-
aði þá og færði þeim vatn úr streymandi lind-
um paradísar.
Koldimm nóttin var framundan okkur. Rað
gekk hörmulega seint, en þó komumst við yfir
nokkra sandhryggi. Á einum þeirra datt annar
bjölluúlfaldinn. Teymingurinn var leystur af
honum og hann varð eftir í myrkrinu. Við sá-
um ekki hvað við fórum við stjörnuskinið, en
altaf stöðvaðist ferð okkar af háum sandöldum.
Eg fór af baki og gekk á undan með logandi
Ijósker í hendi, en gekk hratt og varð svo alt-
af að bíða við og við eftir hinum.
Lfndir kl. 11 lagðist eg niður á sandöldu.
Grafarkyrð og helmyrkur grúfði yfir. Eg heyrði
ekkert nema hjartsláttinn úr sjálfum mér og við
og við hringdi síðasta bjállan. Islam Bey kom
re/kandi á eftir og sagði að nú kæmist hann
ekki Lngra, nú ætlaði hann að fleygja sér nið-
ur hjá úlföldunum og deyja.
Nú varð að ráða eitthvað af. Við höfðum
brotið skip okkar úti á reginhafi, og urðum að
láta skipræfilinn eftir og reyna að ná landi.
Fám mínútnm síðar vorum við Kasim búnir
aftur til ferðar. Eg hafði með már úr, kompás,
vasahníf, blýant, pappírsblað, vasaklút, tvær
smádósir méð niðursoðnu og 10 vindlinga.
Kasim bar spaða, fötu og reipisstúf til brunn-
graftar. í fötunni hafði hann nokkur brauðstykki,
spikrófuna af kindinni og bita af lifruðu blóði.
En til hvers var það? Við gátum engu rent
niður, þvf tnunnur og kok var orðið eins þurt
og hið ytra hörund. Þégc.r allar siímhimnur
eru orðnar skorpnar og dofnar, finnur maður
minna.til þorstans, en í hans stað er komið
áleitið og hættulegt magnleysi.
Kasim gleymdi húfunni sinni, og varð svo
að hnýta vasaklútnum mínum um höfuð sér
til þess að verjast sólarhitanum. Regar eg kvaddi
Islam, var hann varla með fullu ráði; skipaði
eg honum að hvíla s'g um stund, skilja svo
alt eftir, verkfærin, uppritanirnar og peninga-
forðann, um 5000 kr., og fylgja slóðinni og
reyna að bjarga lífinu. Jolldas horfði á okkur
spurnaraugum, en var kyr eftir hjá lestinni eft-
ir vana. Logandi skriðljósið stóð eftir hjá úlf-
öldunum, en birtan af því hvarf skjótt og kola-
myrkur var um okkur á allar hliðar.
Svo gengum við tvær stundir í austurátt.
Rá vorum við orðnir uppgefnir, fleygðum okk-
ur niður og lágum þangað til næturkælan vakti