Nýjar kvöldvökur - 01.03.1913, Blaðsíða 7

JAKOA ÆRLEGUR.
55
undarlega á vatninu. Eg sé hætturnar, sem um-
kringja okkur, og þó er eg rólegur. Eg finn
að eg hef ekki lifað óguðlegu lífi, og get því
óttalaust vogað lífi mínu út á hafsins víða djúp.
En — hvað er drengurinn að búa til — þetta
er ilmandi lykt.«
■ »Lobscous,« svaraði eg, »og það þykir
ætíð góður matur.«
»Eg man ekki eftir því orði — af hverju
er það leitt, vinur?«
»Hvað er það, herra?« sagði gamli Tumi.
»Og það er lubbakássa á latínu, þér megið
reiða yður á það,« sagði litli Tumi óg hrærði
í matnum með trésleif. »Maturinn er til. Eigum
við að hleypa akkerum, eða blása fyrst til
matar?«
»Bezt að hleypa akkeri, drengir; fjaran er
bráðum úti og svo er byrinn í móti.«
Tumi og eg fórum fram, hefluðum stór.
seglið, losuðum til og hleyptum akkerinu. Skút-
an vatt sér þegar undan straumnum. Skóla-
meistari var hálfutan við sig, og horfði stein-
hissa á mastraskóginn, þegar kom ofan fyrir
Lundúnabrúna, og æpti alt í einu með hárri
röddu: „Parce, precor, periculosum est (Eg
bið inniiega, vægðu mér, þetta er lífsháski).*
»Tö!um nú ekki um annað en að sýna
matnuin sóma; því að ekki förum við af stað
aftur fyr en með morgni. Byrinn er beint í
stefnið, og eg er viss um að hann hvessir.
Það er meir en lítið far í loftinu. Nú skulum
við fá okkur glaða stund, og þér skuluð fá
ósvikinn yðar skamt af groggi áður en þér
farið í bólið.«
»Eg hef áður heyrt talað um þann drykk
°g hefði gaman af að smakka hann,« sagði
skólameistari og séttist á lúkubarminn. Svo
settumst við að mat og varð ekki betur séð
en skólameistara féllist hið bezta á ketrétt okk-
ar; svo þegar máltíð var lokið, tók litli Tumi
sarnan matarílátin og eldhúsgögnin, lét seppa
birða leifarnar og þvoði svo upp. Svo bar
bann alt ofan í káetu og sótti flöskuna og
Pjáturbikarana til þess að hefja drykkjugildið.
»Gerið þér svo vel, herra minn, hérna er
einn groggbolli, sem er svo ósvikinn að járn-
nagli mundi fljóta í honum. Reynið þér nú,
hvort hann getur ekki mýkt úr hrukkunum í
yðar gamla hjarta.«
»Já,« bætti Tumi litli við, »og stæia alla
yðar vöðva, svo þeir verði harðir eins og
strengdur kaðall.«
»Eg skal búa til groggið handa þér sjálfur
Tumi karl; fáðu mér flöskuna, þorparinn þinn.«
íRú ræður því, faðir minn,« svaraði Tumi
og rétti honum höndina, »en mundu eftir því að
hafa ekki mikið af blessuðu vatniriu; blandaðu
eins og þér þykir vænt um mig til.«
Garnli Tumi bjó nú til groggið handa
þeim feðgum, og eg þarf víst ekki að skýra
frá því, hvor þeirra var betur úti látinn.
»Jæja, faðir minn, þú heldur að groggið
hrökkvi ekki, enda er nú ein flaska ekki mikið
handa fjórum.«
»Ein flaska? Eins og það sé ekki önnur
til niðri í skápnum, asninn þinn!«
»Ja, þá ertu víst farinn að sjá tvent, faðir
minn.«
Gamla Tuma varð bilt við þessi tíðindi,
datt ef til vill í hug að Tumi hefði náð í
flöskuna, spratt upp og ofan til þess að sjá,
hvort Tumi segði satt. Þetta var einmitt það,
sem.Tumi vildi. Hann hafði óðara bikaraskifti
við föður sinn og sat svo og datt hvorki af
honum né draup.
»Jú, það er önnur flaska til, Tumi,« sagði
karl þegar hann kom aítur. »Eg vissi það. En
hvað þú gerðir mig hræddan, ótóið þitt,« og
gamli Tumitók bikarinn sinn og fór að smakka;
»nei, hva — hvað er þetta? hvað hef eg verið
að gera?« sagði liann og bætti meiru rommi í.
»Ertu að bæta í hjá þér?« sagði litli Tumi,
»æ, bættu ögn í hjá mér líka — þetta er tómt
vatnsgutl, og eg er ekki í skammarkróknum.«
»Ónei, karl minn, þú hefur nóg — hvernig
felst yður á drykkinn, gamli maður?«
»Þetta er í sannleika ilmandi og ginnandi
drykkur; lítið á, eg er kominn í botn á drykkj-
arkerinu mínu.«
»Eg skal láta í það aftur. Eg sé að þér