Nýjar kvöldvökur - 01.03.1913, Blaðsíða 3

JAKOB ÆRLEGUR.
51
Jæja að því leyti ertu góður og skylduræk-
inn sonur á meðan sykurinn er til. En nú vil
eg að Jakob sofi hérna hjá mér í káetunm'. Þú
getur haft þitt ból frammí. *
»Pað finst mér hrein óhæfa; því á að að-
skilja föður og son?«
»Ekki beint þá, heldur soninn og grogg-
flöskuna.«
»F*að er jafnilla gert; því á að aðskilja tvo
góða vini?«
»Af því að hann er þér ofviða og veltir
þér stundum út af.«
»En eg fyrirgef honum það af öllu hjarta
— það er alt í gamni..<
»í>ú ert mesti lómur, Tumi; en þér dugir
ekki að ætla að kjafta þig út úr þessu. Sterkir
drykkir eiga ekki við stráka eins og þig, og
þú ert á góðum vegi að vaxa í óreglunni.«
»En vex eg ekki líka í hinu. Eg vex á tvær
hliðar.«
»F>ú yxir betur, ef hitt væri ekki með.«
»Mig langar ekkert að vera svo stór, að
að það þurfi að stýfa neðan af mér.»
»Eg á það nú því að þakka að eg var svona
stór, að eg lifi enn; kúlan sem tók undan mér
fæturna, hefði tekið þig sundur í miðjunni, kút-
urinn þinn.«
»Og kúla, sem tæki af þér höfuðið, færi
fyrir ofan höfuð á mér — alt jafnar sig.«
»F>arna er grogginu óhætt,« sagði gamli
Tumi, stakk flöskunni í skápinn, læsti og stakk
fyklinum í vasa sinn. »Nú skulum við koma
upp á þiljur.«
Eg tek þetta samtal til þess að sýna, hvern-
ig samkomulagið var milli þeirra feðganna. Tumi
•itli elskaði föður sinn, en var glettinn og þótti
gott í staupinu, en hvorki var hann óhlýðinn
né lastafullur. Við vorum komnir nær út að
Battersea-völlum, þegar þeir komu upp. F>ar var
Tumi sendur í land til þess að fara með fata-
Böggul til móður sinnar.
F>egar hann kom aftur úr landi, stanzaði
Tumi á miðri leið, en móðir hans stóð á bakk-
anum og horfði á eftir honum.
»Tumi, Tumi,« kallaði móðir hans og steytti
hnefann að honum, þegar hann beygði sig ofan
í bátinn; »Ef þú gerir það, Tumi.«
»Tumi, Tumi,« kallaði faðir hans og steytti
líka hnefana, »ef þú vogar það, Tumi.«
En Tumi var í hvorugs -þeirra hnefafæri.
Hann tók flösku upp úr körfunni, sem móðir
hans hafði fengið honum, og saup vel á.
»Pað er nóg, Tumi,« kallaði móðir hans
úr landi.
»Það er ofmikið, þorparinn þinn,« kallaði
faðir hans úr bátnum.
Tumi lét hvorugt á sér festa, tók sinn hlut
og reri svo með mestu stillingu út að bátnum
og lét körfuna og hreinu fötin upp á þiljnrnar.
Svo rétti hann bátslínuna að föður sínum, og
sá eg þegar að karl ætlaði að lúskrá honum
með endanum í henni. En Tumi sá við því.
Hann skaut bátnum fram með og skauzt þar
upp á þilfarið áður en faðir hans náði að
staulast þangað. Stóra lúkan var opin og varð-
ist Tumi við hana og fór svo að semja við
föður sinn.
»Hvað er að, faðir minn?« sagði Tumi og
gaut hornauga til mín um leið.
»Hvað er að, asninn þinn? F>ví ertu svo
ósvífinn að snerta flöskuna?
»Flöskuna? Hún er þarna og er jafngóð
og hún hefur verið.«
»F>að er groggið sem eg á við; því ertu
svo bíræfinn að drekka það?«
»Eg var mitt á milli mömmu og þín, og eg
drakk svo minni ykkar og óskaði ykkur langra
lífdaga. Er það ekki að vera góður og hlýðinn
sonur?«
»Eg vildi eg væri búinn að fá fæturna aftur.«
»F>ú meinar víst groggið aftur, faðir minn,
en þá er eg hræddur um að þú yrðir aldrei
fastur á fótunum.«
Svo þvældu þeir um stund. Gamli Tumi
ætlaði svo að læðast að litla Tuma og gera
honum ráðningu, en festi sig, þegar hann var
að klofast yfir múrsteinahrúgu og gat ekki los-
að sig. »Tumi, Tumi,« kallaði hann upp,
»komdu hérna að losa mig.«
»Ekki eg,« svaraði Tumi þurlega.
r