Nýjar kvöldvökur - 01.03.1913, Page 2

50
NÝJAR KV0LDV0KUR.
Rá tók litli Tumi fram í með hvínandi drengja-
hljóðum um leið og hann rétti honum te-
pottinn:
»nema’ af tevatni logheita skál.«
»Pegi þú munni, ferjukokkur — hvað ert
þú að blanda þinni einskildings blístru inn í
þetta? Hvað hásjávað er núna, Tumi?«
»Prír fjórðu úr fjöru.s
»F*að er ekki satt, gapinn þinn. Hvað er
það, Jakob?«
»Eitthvað hálffallið út, held eg.«
»Rað er rétt. Og hvað ætli sé þá djúpt
hérna núna?«
»F*ér verðið að stýra vel fyrir oddann. F*að
grynnir.*
»F*að er gott, drengur minn; eg hélt það
væri svo, en var ékki viss um það,« og svo
söng karl með fallegu lagi:
Að þykjast mjög vitur og hreykja sér hátt
það hefur oft margan svikið;
því haltu þér stöðugt í eina átt
beint áfram hið rétta strykið.
»Ert það þú, gamli Tumi?« kallaði þá mað-
ur úr öðrum ferjubát.
»Jú, jú, það sem eftir er af mér, hjartans
vinur.«
»Rú nærð ekki í brýrnar í þessari fjöru;
hann er þéttingshvass upp vogana.«
»Gerir ekkert til — við gerum hvað við
getum.
Þegar ekkert hagl né hríð
hlunna lemur jóinn,
þá er hugljúf hvíldartíð,
hægt að líða’ um sjóinn.*
»Ágætt hjá þér, gamli Tumi; en því læturðu
ekki strákana kasta út öngli — allir fiskarnir
góna og glápa að hlusta á sönginn úr þér,«
kallaði maðurinn um leið og vindur og straum-
ur skildi bátana.
Svo fóru þeir feðgar ofan í káetu til að
koma fyrir dóti sínu, en eg settist undir stjórn.
»F>etta er almennileg skrá,« sagði gamli
Tumi, og eg heyrði um leið smella í skránni,
sem varð til þess 'að mér var kastað fyrir borð.
»Heyrðu, Tumi, þú lætur það vera að opna
þennan skáp, og þess vegna geymi eg sykrið
og groggið þar, ræninginn þinn, því það vill
verða uppgangssamt ef þú ert ráðsmaður.
Því grogg er á stjórborða og bakborða bezt
við bugspjót og siglur og logg,
og þar sem hið glöggvasta sólmerki sést
hef eg suður- og norðurpól grogg «
»En ekki er nú samt áreiðanlegt að stýra
eftir því, pabbi,« svaraði Tumi.
»Og þess vegna er þér bezt að eiga ekkert
við það, Tumi.«
»Eg tek bara svolitla ögn, til þess þú takir
ekki ofmikið.«
»Eg þakka þér það ekki; hvenær hef eg
tekið ofmikið, þorparinn þinn?«
»Ekki ofmikið fyrir mann sem stendur á
sínum eigin fótum, en ofmikið fyrir mann, sem
stendur á tveim prikstúfum.«
»F*egi þú, meistari góður, eða eg skrúfa
annan prikstúfinn af og læt hann gang á hryg-
num á þér.«
»Eg skýzt undan áður en þú nær mér —
og hvað gerirðu svo, pabbi?«
»Klófesti þig, þegar eg næ í þig næst.«
»Hvað dugir það — þér rennur ætfð reið-
in á tíu mínútum.«
»Æ, það er satt, Tumi; og þakkaðu guði
þínum, að þú hefur báða fætur heila en vesl-
ings faðir þinn enga.«
»Eg þakka líka guði oft fyrir það, það er
víst og satt, en hvað hefurðu nú upp úr því
að reiðast út af svolitlu rommtári og sykur-
mola?«
»Af því að þp tekur meira en þú átt að
hafa.«
»Jæja, þá tekurðu minna og alt kemur í
sama stað niður.«
»Og j»ví ætti eg að taka minna fyrir það?«
»Af því að þú ert ekki neina hálfur maður.
Pú hefur enga fætur að forsorga eins og eg.«
»F*á ætti eg einmitt að fá meira mér til
huggunar eftir að missa þá.«
»Nei, því þegar þú mistir þá, mistir þú
kjalfestuna, og þessvegna máttu ekki sigla of-
niörgum seglum, því að annars kynnir þú að
velta fyrir borð einhvern góðan veðurdag. F*ú
sér því, að eg geri það þér til góðs að drekka
groggið.*