Nýjar kvöldvökur - 01.03.1913, Qupperneq 16

64
NYJAR KV0LDV0KUR
»Eg og mínir menn munu berjast sein
djöflar, og þegar búið er að strádrepa Frakka
niður, gefur þú mér Fatíme dóttur þína fyrir
konu.«
»Rað stendur óhaggað.«
Reir fóru út, en Laroche mælti lágt við
Bourget:
»Hvað sem gerist þessa nótt, máttu ekki
láta mín getið með einu orði, félagi.«
»Eg skal þegja eins og steinn.*
»Rað er gott.«
Stundu síðar var hann út við brunninn;
kom þá Fatíme þangað með vatnskrukku, og
sagði hann þá við hana:
»Teymdu Ni-Ni á tiltekinn stað um lág-
nættið, þegar allir sofa, og fylgdu mér til henn-
ar. Hafðu pístólurnar með og láttu þær vera
hlaðnar. Faðir þinn hefur þær.«
»Nei, eg hef þær, elskaði maður. Faðir
minn er riðinn burt með E1 Ghezir.«
»Það er gott; vertu stundvís, við flýjum,
elsku mær, og svo verður þú konan mín.«
»Eg fylgi þér til enda veraldar.«
Svo skildu þau.
— Rað var liðið að lágnætti. Le Bourget
svaf vært en Laroche vakti. Rá var komið við
tjaldleðrið, og Laroce stóð upp og gekk út.
Hönd Fatíme tók til hans og varpaði hvítri
séikkju yfir einkennisbúning hans. Svo leiddi
hún hann með sér út á milli tjaldanna í myrkr-
inu, og fór krókótt. Að síðustu voru þau kom-
in út úr herbúðunum; þá blístraði hún lágt
og kom þá Ni-Ni óðara og nuddaði höfðinu
smjaðrandi við öxlina á Fatime.
Mærin studdi lófanum á lend hryssunni og
sagði svo:
»Nú lofar hún þér á bak. Eg sit kvenveg
fyrir framan þig. Ef þú klórar henni við vinstra
eyrað, hleypur hún eins og stormbylur. Stefnu
hennar ræð eg með því að leggja lófann öðru
megin á hálsinn.
Svo ríðu þau eins og stormbylur, og voru
komin í herbúðir Lamoriciéres fyrir dag.
Laroche sagði þegar í mesta skyndi frá
æfintýri sínu og svikræðum Sífars, og svo bað
hann Lamoriciére leyfis að herpresturinn mætti
þá þegar gefa þau Fatime og hann saman í
hjónaband.
Svo varð Fatime kona hans.
Um hádegisbil komu þeir Sífar og El Ghezir
í dularklæðuin í herbúðirnar, þóttust vera ó-
breyttir Bedúinar og skiluðu bréfi Bourgets.
Lamoriciére þóttist öllu trúa, lofaði að koma
með hersveit manna, gaf mönnunum gjafir og
lét þá svo hurtu fara. Þeir stigu á hesta sína
og þeystu til herbúða sinna.
Pá komst upp um kvöldið að Laroche var
horfinn, en morguninn eftir fréttist að Fatime
fyndist hvergi nokkurstaðar.
»Hún hefur riðið út í eyðimörkina,« sagði
Sífar, »eða farið að elta flóttamanninn; hann
kemst aldrei langt.«
Engum datt í hug neitt samkomulag þeirra
í milli, en le Bourget fór að ráða í gátuna.
Abd-el-Kader fór nú að búast til bardaga,
en Laroché fór af stað með hersveitina snemma
dags og reið Ni-Ni. Lamoriciére lét meginher-
inn fara af stað um nóttina og taka sér þannig
stöðvar, að hann gæti umkringt Abd-el-Kader
og her hans.
En hvorirtveggja komu aðeins sínu fram
að nokkru leyti.
Hersveitin, sem Laroche stýrði, fór inn í
Gifrirdragið eftir farveginum, en var viðbúin
áhlaupi. Áhlaupið mistókst því, og varð mann-
fall mikið af liði Sifars. Hann komst nauðu-
lega undan á flótta. Frakkar rændu herbúðir
hans óg frelsuðu le Bourget. Ahlaup Abd-el-
Kaders varð svo gagnslaust, Lamoriciére um-
kringdi menn hans og gerði slíkan usla í Iiði
hans, að það hefði verið úti um hann með
öllu, ef hann hefði ekki haft saltforæðin rétt
við hlið sér. Bedúinarnir þeystu út yfir foræð-
in og sluppu þannig. Frakkar voru ofókunn-
ugir landinu til þess að geta elt þá um slíkar
vegieysur.
Lamoriciére lét því menn sítia nema staðar
og vonaði að hann mundi geta að fullu unnið
bug á óvinaliðinu á öðrum stað og fengið það