Nýjar kvöldvökur - 01.03.1913, Blaðsíða 11

JAKOB ÆRLEGUR.
59
»Nei, nei,« svaraði skólameistari, »að vísu
er dýrara að ferðast á landi, en það er ekki
eins hættulegt. Rakka yður fyrir, Dúx vinur.
Er dótið mitt hérna?«
Eg játti því. Svo rerum við undir honum
í land, og hann tók böggul sinn og regnhlíf
og gekk upp bryggjuna, kvaddi okkur áður
með handabandi og tár stóðu í augum hans
þegar hann fór.
»Eg vildi eg hefði orðið fullur í hans stað,«
sagði litli Tumi; »hann tók sér það svo nærri,
aumingja karlinn.«
»Hann hefur mist virðinguna fyrir sjálfum
sér. Láttu það verða þér til viðvörunar.«
»Eg hef nú oft orðið drukkinn, en aldrei
niist annað en vitið, og það kom aftur, þegar
groggið fór. Eg skil ekki í að menn þurfi að
taka sér nærri, þó menn fái heldur mikið —eg
tek mér það nærri ef eg fæ oflítið. En nefið á
honum —það er það mesta ferlíki, sem eg’hef
séð; eg ætlaði að skella upp úr þegar eg sá
það. En eg sat á mér, því eg vissi að hann
mundi taka það nærri sér.«
xRakka þér fyrir það, Tumi.«
Pegar við komum út að bátnum, festum
við ferjuna og fórum upp. Gamli Tumi stóð
við stýrið og sagði:
»Eg hefði aldrei trúað því, Jakob, að eg
yrði feginn að karltetrið færi frá borði; og þó
er eg feginn, allshugar feginn, að hann er
farinn. Hann hefur legið eins og klettur á
samvizku minni í allan morgun. Hr. Drúmm-
ond trúði mér fyrir honum, — og svona fór
það nú samt, að eg ginti hann til að verða
eins og fífL En það verður ekki gert við því
héðan af, hann er eins og barn, og því verra
var það.« '
Og svo héldum við áfram.
Framh.
-—
SJÓFERÐIN.
Eftir Mýrmann unga.
Niðurl.
Altaf jókst stormurinn og brimið. Báturinn
þoldi ekki orðið öll seglin.
»Fúsi leystu hefjarann og hleyptu gafflinum
niður,« kallaði Pétur.
Sigfús brást við. Hann leysti hefjarann með
tveim snöggum handtökum, stökk upp á þóft-
Una, sem siglutréð var sett í, lagði gaffalinn
niður með siglutrénu og vafði með hefjaranum.
Þetta gerði hann liðlega og Sigbjörn brosti
anægjulega til hans, þegar hann hljóp aftur að
austrinum.
En um leið og hann kom að austrinum,
féll stór sjór að bátnum og inn í hann, svo að
hann fyltist til hálfs. — Sigfús vissi nú ekkert
hvernig hann átti að haga sér til þess að hafa
Seni röskastan austur.
Pétur var fljótur að veita því eftirtekt, að
Sigfús var seinn að hefja austurinn, hann kall-
aði því til hans:
»Hvað erað sjá til þín, Fúsi, er þér alveg
einleikið að ætla ekki að létta bátinn, áður en
annar sjór kemur?«
Sigfús tók snögt viðbragð, fylti austurtrogið
og kastaði sjónum út. — En hann gætti þess
ekki að hann kastaði út vindborða og sjórinn
kom mestur inn í bátinn aftur.
»Hvaða skelfing er að sjá til þín,« sagði
Pétur. »Getur þú ekki séð, hvernig bezt er að
standa að austrinum? Heldur þú, að það gangi
bezt með því að ausa inóti vindinum?«
Sigfús snéri sér fljótlega við. Hann hafði
sannarlega hug á að flýta sér. Hann sökti uppí
trogið og ætlaði að kasta út úr því. En hvað
er þetta! Ein árin lá þar út í borðinu'; trogið
lenti í hana og alt fór úr því inn í bátinn aftur.
»Guð hjálpi þér, barn!« sagði Pétur, »skelf-
ing er að sjá þetta! Ætlarðu engu að geta
komið út úr bátnum? 8*