Nýjar kvöldvökur - 01.03.1913, Blaðsíða 10

58
NVJAR KV0LDV0KUR.
nú £ð geta litið framan í þig, Jakob minn?
Margt máttu nú húgsa um þann, sem hingað
til hefur verið kennari þinn og leiðtogi.« Og
hann fleygði sér aftur ofan í bólið og horfði
undan.
»Pað var ekki yður að kenna,* svaraði eg
til þess að hughreysta hann. »Pér vissuð ekki
hvað það var, sem þér drukkuð — vissuð ekki
að drykkurinn var svona sterkur. Gamli Tumi
hefur gabbað yður.«
»Nei Jakob, slíkt balsam má eg ekki Ieggja
á hjarta mitt. Eg hefði átt að vita það — nú
man eg þú varst að aðvara mig, og hniptir
svo fast, að þú reifst af mér frakkalafið — og
eg skeytti því ekkert — eg má skammast mín
— kennari yfir áttatíu drengjum.«
»Pað var ekki eg, sem reif lafið af — það
var hundurinn.«
»Ja—Jakob, margt hef eg heyrt um hyggni
hundanna, en ekki hefði eg trúað því, að mál-
laus skepnan sæi úr mér heimskuna og vildi
aðvara mig. Hvílík býsn. En — Jakob, segðu
mér nú satt og rétt frá syndafalli mínu eins
og það er.«
»Pér sofnuðuð, herra, og við komum yður
í bólið.«
»Hver gerði mér þann greiða?«
»Litli Tumi og eg. Gamli Tumi var ekki
fær um það.«
»Eg er orðinn minni maður, Jakob.«
»Og hvaða vitleysa,« sagði gamli Tumi;
hann hafði heyrt til okkar og kom inn í ká-
etuna. »Pér fenguð yður ögn meira en í með-
allagi — og hvað gerir það? Pað eru ekki
nema ræflar, sem aldrei drekka sig glaða. Haf-
ið yður nú upp, baðið yður rækilega í Temps-
árvatni og svo verðið þér eins og nýsleginn
skildingur.«
»Eg hef verk í höfðinu; það er eins og
blýkúla velti á milli gagnaugnanna; en eg á
það skilið.«
»Pað fer svo stundum, ef maður dorgar
heldur léttúðlega; létt hjarta að kvöldinu gerir
þungt höfuð áð morgninum. Eg ætti að þekkja
það. En hvað er ilt í því? Eg set gott á móti
illu, tek refsingunni karlmannlega.«
»Dúx vinur, — því svo verð eg þó að
kalla yður — þér takið þó ekki brotið frá sið-
ferðilegu sjónarmiði.«
»Siðferðilegu — hvað þýðir það?«
»Eg meina með því, að drykkjuskapur er
synd.«
»Drykkjuskapur synd — er það það, að það
sé synd að drekka sig kendan? Eg held guð
almáttugur hafi gefið oss drykkjarvörurnar til
þess að gleðja oss af þeim, og það væri van-
þakklæti við hann að gera það ekki við og
við — á skynsamlegan hátt?«
»Hvernig komið þér því heim að drekka
sig drukkinn á skynsamlegan hátt?«
»Eg er á því, að þegar á að vinna, þá á
að vinna, en þegar ait er í lagi og ekkert að
gera fyr en nieð morgni, sé eg ekki að neitt
sé í móti því að hressa sig eitt kvöld í bili.
Hafið þér yður nú upp, herra. Við erum rétt
komnir á móts við spítalann, og þar eigum
við að setja yður í land.«
Skólameistari komst nú upp á þiljur og
litli Tumi bauð honum góðan dag með mestu
lotningu. Mér hafði altaf fundist hann hjarta-
góður og hugsunarsamur þrátt' fyrir alla ó-
svífnina og hrekkina. Hann vildi nú ekki glett-
ast við skólameistara, til þess að særa ekki
tilfinningar hans. Gamli Tumi tók nú stýrið,
litii Tumi bjó til morgunverð, en eg náði í
fulla fötu af vatni til þess skólameistari gæti
baðað andlit sitt og kælt á sér nefið. Hann
hrestist við baðið og stóran bolla af te, og
þegar það var búið, vorum við rétt fram und-
an spítalabryggjunni. Tumi hljóp í bátinu og
dró hann nær, eg tók hina árina. Skólameist-
ari tók í hönd gamla Tuma og sagði að
skilnaði:
»Pér hafið meint það vel, og þess vegna
vil eg kveðja yður vinsemdarkveðju, Dúx vinur.«
»Guð veri með yður,« svaraði gamli Tumi,
»eigum við að taka yður með þegar við kom-
um aftur?«