Nýjar kvöldvökur - 01.03.1913, Blaðsíða 20

68
NYJAR KV0LDV0KUR.
Eg kveikti í seinasta vindlingnum mínum
og hneig máttvana niður við tamarisku eina kl.
1. um nóttina. Eg reyndi að kveykja bál en gat
það ekki. Eg lá um stund í móki, en hrökk
upp við, að mér fanst einhver vera að Iæðast
skamt frá mér. Kasim hafði þá dregist á eftir
mér —og svo héldum við áfrain um stund. Oss
var orðið sama um alt —við börðumst við þreyt-
una og svefninn. Við skriðum langar leiðir á
fjórum fótum, og fórum fótskriðu ofan öldu-
brekkurnar.
En alt í einu sáum við mannsspor í sand-
inum. F*að var eins og Iífið væri að þokast
nær okkur. Við fórum að hressast og héldum
að einhverjir hefðu séð bálið okkar, og væru
nú að leita að okkur. Okkur datt í hug að reyna
að kveikja nýtt bál. En svo fórum við að athuga
sporin betur. Kasim leysti fljótt gátuna. Hann
hneig máttvana ofan í sandinn og tautaði.
»Pað eru sporin okkar sjálfra.« Við höfðum
gengið í hring í ósjálfræði. Við vorum búnir að
fá nóg og sofnuðum um stund kl. 3.
Kl. 10 mín. yfir 4. fórum við aftur. Pað
var hörmung að sjá hann Kasim —lifandi beina-
grind. Hann skalf og hristist af sinadráttum,
en samt dróst hann með.
Svo rann sólin upp 5. maí. Eg ætla ekki
að lýsa allri þeirri gleði, sem greip mig, þegar
eg sá úti í sjóndeildarhringnum dökka rönd —
skóginn meðfram Kotan-darja. Við urðum eins
og að nýjum mönnum, og vorum þegar kom-
nir undir laufhvelfingarnar kl. hálfsex. Nú vissi
eg okkur var borgið. Bara að hinir hefðu náð
hingað líka. Alstaðar var líf og fjör, fuglasöng-
ur og dýraslóðir. Við skreiddumst áfram eftir
götuslóða til suðurs, kl. 9. um morguninn vor-
um við uppgefnir. Okkur sortnaði fyrir augum
af hitanum, svo við gátum ekki svo mikið sem
skriðið. Svo lágum við þar í forsælu allan dag-
inn. Kasim var meðvitundarlaus með köflum,
og þegar eg fór að hotta á hann á fætur kl.
7. um kvöldið, gaf hann aðeins bendingar, en
gat ekki staðið upp.
Eg tók spaðaskaftið, (jpð eina vopn sem
var ?ftir, og hélt í austurátt. Eg fann ekki neitt
til neins, eins og forboði dauðans væri í vænd-
um. Eg varð að taka á öllu þreki mínu til
þess að leggjast ekki fyrir. Eg dróst áfram, reif
mig á þyrnum og þistlum á höndunum, en það
blæddi ekkert úr hruflunum, fotin rifnuðu ut-
anaf mér, því að þau voru þunn og veigalítil.
Loksins komst eg austur úr skógabeltinu;
blasti þá við mér breið og slétt flatneskja. Pað
var farvegur Kotan-darja. En nú var áin þur
eins og eyðimörkin, og beið eftir vorhlákunum.
En þeirra var ekki von fyr en að nokkrum
vikum liðnum. Átti eg þá að deyja úr þorsta
í miðjum farvegi árinnar?
Eg réð af að ganga yfir farveginn — og ef
eg fyndi ekki vatn, ætlaði eg að leggja mig
útaf á austurbakkanum í síðasta sinn.
Tunglið var lágt á lofti í suðaustri. Rang-
að fór eg hægt og með hvíldum. Alt var í
dauðakyrð. Roka lá yfir landinu til austurs að
sjá. Eg gekk eitthvað hálfan þriðja kílómetra
(um x/s mílu), og mér fanst það aldrei ætla að
taka enda. Þá flaug önd upp fyrir fótum mér,
og gutlaði við um leið, og eg stóð rétt í sömu
svifum á bakka á polli, um 20 metra löngum,
með tæru og hreinu vatni.
Lesendum verður líklega jafnerfitt að skilja
alt það, sém mér flaug í hug eins og mér að
koma orðum að því. Alt framtíðarlíf mitt spegl-
aðist í þessum lygna polli. Án hans hefði eg
verið dauðans herfang; því eg frétti seinna,
að enginn annar pollur hefði verið þar til á
löngu svæði. Ósýnileg hönd hafði leitt mig að
þessari lífslind —og þarna stóð eg á bakkan-
um og þakkaði guði, mér fanst hann vera svo
nærri mér þá stundina.
Svo settist eg niður og taldi slögin á lífæð-
inni. Rau voru 49 á mínútu, dauf og þung-
lamaleg. Ró voru þau enn daufari og seinfær-
ari áður en eg fann vatnið. Svo fylti eg vatns-
krúsina og drakk nokkrar krúsir, en hægt og
stilt. Eg fann lífskraftinn streyma um mig. Að
fám mínútum liðnum sló æðin 56 slög. En
hvað mér fanst nú lífið dýrmætt, og skógurinn
fagur hinumegin farveganna. Tígur eða eitthvað
annað stórt dýr skrjáfaði í kjarrinu, en það hörf-