Nýjar kvöldvökur - 01.03.1913, Blaðsíða 15

NI-NI.
63
eldheitu orðum suður-Frakka og orðavali há-
mentaðs manns. Fatime varð frá sér af gleði.
Laroche varð guð hennar.
»Viltu sverja við Allah (guð)? Ætlarðu að
taka mig fyrir konu?«
»Pað sver eg þér.«
»E!skaði maður —hjartablóð mitt vil eg gefa
út fyrir þig,« svaraði hún með ákafa. »Eg er
á þínu valdi.«
»Við verðum að flýja, elskaða.«
»Pað er alhægt fyrir okkur. Eg á hryssu,
sem heitir Ní — Ní; hún er fljótasta hrossið í
þessum ættboga. Pú hefur víst séð mig á baki
hennar.«
aÞað var yndisleg sjón.«
»Hún fylgir engum nema mér. Við getum
bæði flúið á baki hennar, því að Ní —Ní er
svo sterk og þolin, og svo er hún svo þæg.«
»Vertu þá viðbúin —lífið mitt — sálin mín.«
Og þá í fyrsta sinn faðmaði hann að sér
hina yndislegu mey.
»Einhverja næstu nóttina, þegar ekki er
tunglsljós,« hvíslaði hann; »en reyndu til þess
að ná í pístólurnar mínar.«
»Alt sem þú vilt, Sidi.«
Meðan þetta gerðist, gekk Sifar el Kim um
gólf í tjaldi Abd-el-Kaders og var þungbúinn
á svip.
»Og þú heldur að áætlun þín sé góð,«
sagði hinn mikli hermaður með göfugmannlega
andlitið.
»Areiðanlega.« sagði Sifar.
»Ef hræðslan getur knúð þennan vesaling,
herra Bourget, til þess að skrifa bréfið, þá er
alt unnið. Vér ginnum þá Frakka inn í Gifrir-
dragið. Eg ræðst á þá að framan, og þú að
aftan frá með riddaraliði voru; það verður að
vera í humáttina á eftir Frökkum á Ieið þeirra
— og þá eru þeir frá.«
Abd-el-Kader stóð upp af ábreiðunni og var
hinn hermannlegasti ásýndum.
»Hefurðu nú engum atvikum gleymt?«
»Engum.«
»Reyndu þá hamingju þína, Sífar.«
»Stundu síðar gekk Sífar inn í tjald fang-
anna; þeir Iágu þar á úlfaldahúð og reyktu ilt
Bedúínatóbak úr leirpípum.
F*eir litu upp.
sPið getið bjargað lífi ykkar,« hóf Bedúín-
inn mál sitt og var skuggalegur á svip, »ef
annarhvor ykkar vill skrifa brél fyrir mig til
Lamoriciéres hershöfðingja.«
Hann sagði þetta á franska tungu.
»Eg kann ekki að skrifa,« svaraði Laroche
undireins, »en Bourget kann það.«
Bourget ætlaði ekki að trúa því sem hann
heyrði, en Laroche hvíslaði þegar að honum
mjög lágt:
»þei, þei, skrifaðu alt sem hann segir þér;
eg skipa yður það sem höfuðsmaður yðar;
F*að er Frakklandi til hamingju.«
Sífar hlitstaði vandlega, en hann fann ekk-
ert annað í orðum yfirmánnsins en einfalda
skipun og sá enga slægð felast á bak við þau.
Hann tók silfurbúna pístólu af belti sér,
tók ritfæri undan skikkju sinni, fékk Bourget
og Ias honum fyrir svolátandi bréf:
»Hershöfðingi minn, ef þér komið með
eina hersveit manna inn í Gifrirdalverpið á
þriðju nóttu frá þessari, getið þér frelsað
okkur og tortímt flokki Sifar el Kims.
Le Bourget.*
»F)etta skrifa eg ekki,« sagði Bourget, »það
væru svik.«
F’á lyfti Sífar pístólunni og sagði: »Skrifaðu
eða eg sendi skot í gegn um höfuð þér.«
Laroche benti honum að hlýða, Ie Bourget
stundi við og skrifaði.
»Brjóttu bréfið og skrifaðu utaná,« sagði
Sífar.
Le Bourget gerði svo. Sífar tók við bréfi-
nu og gekk út. F*á hvíslaði Laroche að Bour-
get:
»Heimskingi — eg skal ónýta það altsam-
an. »En svo lagði hann fingurinn á munn
sér, því að Sífar kom inn aftur og var með
honum munkur, El Ghezir að nafni.
Munkurinn tók upp bréfið, las það, kinkað
kolli og sagði á kabýlska tungu: