Nýjar kvöldvökur - 01.03.1913, Page 6

54
NYJAR KV0LDV0KUR
Skólameistari stóð og hugsaði hátt og mælti
annað veifið á latínu úr kvæðabókum sínum:
»Alt fram streymir endalaust, ár og dagar líða
— og svona sópast kynslóðir mannanna með
straumnum fram í veraldarinnar haf.«
Nú var Tommi búinn með beinið og kom.
Tumi benti honum óðara á annað frakkalaf
skólameistara; seppi var vanur að bíta í kaðla
þegar honum var gefin bending, og var nú
ekki seinn á sér, tók kjaftfylli sína í frakkalaf-
ið og kipti þrisvar fast í það. Skólameistari
var sokkinn niður í hugleiðingar sínar, og hélt
þetta væri eg að kippa í sig til þess að benda
sér á eitthvað, og sagði því aðeins: »Eg er í
annríki.« En Tumi herti á seppa og sagði:
»Togaðu og haltu fast,« og hló svo dátt, að
tárin stóðu í augunum á honum. Tommi rykti
af öllu afli í og tókst á endannm að rífa frakka-
lafið frá. En skólaméistari tók ekkert eftir því.
Hann var enn uppi í skýjunum, en hundurinn
hljóp burt með lafið og Tumi á eftir honum
til þess að ná því af honum. Skólameistari var
svo niðursokkinn, að hann varð einskis var
þangað til gamli Tumi fór að syngja til þess
að vekja hann. Lagið var svo fallegt og rödd-
in svo hrein, að Dómíne fór að ranka við sér,
sneri sér að Tuma gamla og sagði: »í sann-
leika, þetta hrífur eyru mín, og,« liann mældi
gamla Tuma frá hvirfli til stúfa, »og það af
fótalausum manni.«
»Nú, gamli heiðursmaður, eg syng heldur
ekki með fótunum,« svaraði gamli Tumi.
»Nei, góði Dúx, svo heimskur er eg ekki,
að eg viti ekki að maðurinn syngur með munn-
inum, en söngrödd yðar er þægileg, sæt eins
og hunang frá Hybla — sterk —«
»Eins og gæs á latínu,« tók litli Tumi fram
í, »þú verður að hressa karlinn upp, pabbi,
það liggur illa á honum.«
»f*egi þú — en hvað hefur þú gert við
kríustélið af hinum gamla heiðursmanni?«
»Láttu mig um það; eg er vanur að kom-
ast úr klípunum.«
»Þér veitir víst ekki af því — en farðu nú
að búa bátinn "til ferðar. Reisið nú mastrið,
strákar.«
Svo fórum við af stað, og skólameistara
mikluðust mjög hættur þær og skelfingar, sem
gætu orðið á leið hans á þessari voðalegu
sjóferð. Hann runaði upp langar klausur úr
Óvið og öðrum latnesku skáldum. Og litli
Tumi gat ekki að sér gert að gera gabb að
karlinum upp í opið geðið á honum, en hann
tók það alt í einlægni. Seinast fór hann að
stríða honum á nefinu á honum. »Rví í ósköp-
unum eruð þér ekki uppréttur,« sagði hann.
»Rað er líklega þessi skelfilegi botnnámur, sem
heldur yður niður og geririr yður svona hok-
inn.«
»Tumi, ef þú heldur áfram að láta svona,
skal eg stappa úr þér plokkfisk. Farðu heldur
og reyndu að fullgera miðdegismatinn, en láta
svona við gamlan heiðursmann. Nú fer að gola
betur.«
»Jakob,« sagði skólameistari við mig, »eg
hef heyrt það af hundrað tungum, hvað sjó-
menn væru skeytingarlausir með hættur — en
eg hef aldrei getað hugsað mér svona mikla
léttúð hjartnanna. Þessi maður er að vísu ekki
gamall, en samt ekki nema brot af manni og
stendur á illa gerðum og ónáttúrlegum stoðum
— og þessi drengur er svo kátur og áhyggju-
laus, eins og hann ætti allan heimsins auð vis-
an. Mér lízt vel á þennan dreng og hefði gam-
an af að kenna honum undirstöðuatriðin í því
latínska tungumáli.«
»Eg efast um að Tuini fengist nokkurntíma
til að læra það — hann er svo einþykkur.«
»Bágt er að heyra það af þínum vörum.
Hann er vel gefinn, en óupplýstur. Og svo
líkar mér ágætlega við hann Dúx okkar. — En
þar á er eg forviða, að maður, sem vantar
nauðsynlegustu limina til að hreyfa sig á, skuli
þora að fara á vald þeirrar höfuðskepnu, sem
er jafnvölt og ótrygg og vatnið.«
»Hann getur þó staðið á fótunum, herra.»
»Nei, Jakob, hvernig er hægt að standa á
því, sem ekki er til? Þú talar meira að segja