Nýjar kvöldvökur - 01.03.1913, Síða 4

52
NYJAR KV0LDV0KUR
»Jakob, kondu; Tumi, farðu og taktu stýrið.<>
»Ekki eg,« sagði Tumi.
»Kærðu þig ekkert um stýrið, Jakob, harin
rekur svona beint litla stund — kondu og hjálp-
aðu mér. <
Eg hafði ósköp gaman af þessu, og var
heldur hliðhollur litla Tuma, svo að eg sagði,
að eg mætti ómögulega fara frá stýrinu, því að
bátmn kynni að reka á grynningarnar. Eg hafði
gaman af að vita, hvernig Tumarnir hefðu sig
út úr þessum tvöföldu vandræðum.
»Fjandinn eigi líka þessa . .. Tumi, óhræs-
ið þitt, ætlarðu að láta mig standa hér fastan
í allan dag?«
»Nei, pabbi, það held eg ekki. Nú skal eg
strax hjálpa þér.«
»Nú, því gerirðu það þá ekki?«
»Eg verð fyrst að ná samninguin við þig.
Pú getur þó skilið, að eg vil ekki hjálpa þér
til þess að lúskra mér?«
»Eg skal ekkert lúskra þér. Fari tréfæturnir
mínir fjandans til ef eg geri það.«
»Jæja þá, ef eg lýk upp fyrir tréfælinum —
ætlar þú þá að ljúka upp skápnum? Og
gefa mér einn ósvikinn á eftir miðdegis
matnum?«
»Já.«
Og svo kom Tumi litli og losaði um múr-
steinahrúguna svo karl Iosnaði. Regar hann kom
út á þilfarið, sagði karl: »Fátt er svo ilt að
einugi dugi. Margri ráðningunni hefurðu siopp-
ið hjá fyrir það að eg er fótalaus.«
— Svo lágum við þarna í næstu vík um
nóttina.
Eg hef verið nokkuð langorður um fyrsta
daginn, sem eg var hjá þeim feðgum. — Rað
má heita lýsing á lífinu hjá okkur, eins og það
var dag eftir dag. Reir smáhnippuðust feðgarnir
og urðu svo beztu vinir aftur. Rað var nóg
um skemtun, gamli Tumi söng og sagði sög-
ur, og fékk sér stundum neðan í því; litliTumi
fékk sér bragð með, bjó til matinn og hvað eina.
Mál þeirra Flemings og Marables var nú
fyrir hendi, svo að eg varð að vera í landi
nokkra daga. Fleming var kærður fyrir innbrots-
þjófnað, hilming á stolnu fé og morðtilraun,
áuk margra annara saka. Marables var og sak-
aður um hilming og hlutdeild í morðtilraun-
inni. Það gat eg losað hann við að fullu. Hann
játaði alt tregðulaust og sýndi á sér einlæg
iðrunarmerki, en Fleming var hinn stæltasti og
þverneitaði öllu, hvernig sem sakirnar bárust
á hann. Hann hafði þá leikið þá list að vera
í félagsskap með innbrotsþjófum meira en heilt
ár, en síðari tímann hafði hann haft það starf
á hendi að koma stolnu mununum á aðra staði
í borginni og sjá um sölu á þeim þar. Ensvo
hafði orðið rimma út úr skiftunum á ránsfengn-
um, og það svo að tveir úr félaginu höfðu
sagt til, gegn því að þeir slyppu óhegndir;
þannig komst alt upp.
Sakirnar á hendur Fleming og þeim félög-
um voru svo berar, að engin mátmæli dugðu
neitt. Eg sagði satt og rétt frá öllu sem áður.
En þó eg hefði hvergi við komið, voru málin
svo ljós, að engu varð um þokað. Fleming var
dæmdur til hengingar, en Marables til æfilangr-
ar útlegðar, en rétt á eftir var því breytt í sjö
árá útlegð, áður en skipið fór af stað með hann.
FIMTI KAPÍTULI.
Skemtiferð skólameistara.
Ferjubáturinn kom fám dögum síðar, og
eg var rétt í svefnrofunum, þegar eg heyrði
að glumdi í rödd sem eg þekti vel:
>Indæl er sólin við austurhafsbrún,
indæl er vordögg og gjálfur á fjörum,
indælust þó víst af öllu er hún —
nú, Tumi þarna, festu kaðalinn og settu hlífar-
kubbana ofan með kinnungnum — flýtt’ þér
nú, svo málningin skemmist ekki —
unnustan blíða með kossinn á vörum.«
Eg spratt upp úr rúminu, opnaði hélaðan
gluggann og sá bátinn við bryggjuna. Sólskin
var hið fegursta, andlitið á gamla Tuma var
eins glaðlegt eins og morguninn sjálfur, og
litli Tumi hoppaði fram og aftur og blés í
kaun, Eg var ekki lengi að klæðast og hljóp