Nýjar kvöldvökur - 01.03.1913, Blaðsíða 19

FRA FERÐUM SVEN HEDINS
67
okkur. Regar okkur var orðið heitt aftur, urð-
um við svo syfjaðir að við fleygðum okkur
niður og sofnuðuin óðara. Við vöknuðum aft-
ur kl. 4 um morguninn 2. maí, og var þá
sárkalt, og gengum svo fimm stundir samfleytt.
Svo hvíldum við okkur eina stund.
Svo gengum við tvær stundir. Rá var orð-
ið svo heitt, að við hnigum niður örmagna.
Kasim gróf upp kaldan sand norðan í sandöldu,
og þar skriðum við allsuaktir ofan í holuna.
Höfuðin ein stóðu upp úr, og hlífðum við þeim
við sólarhitanum með fötum okkar, sem við
fiengdum á spaðann. Kasim helti við og við
yfir mig köldum sandi, og var það eins hress-
andi eins og steypibað. Svona lágum við ör-
magna í sandinum allan daginn til kvölds —
en ekki gátum við sofnað. Um miðaftansbilið
skreiddumst við á fætur og klæddum okkur.
Svo drógumst við áfram um stund og ultum
svo útaf sofandi á sandöldu. Mér fór að verða
illa við þennan ólukku svefn, ef það kæmi að
því að við vöknuðum ekki aftur.
3. maí fórum við af stað kl. hálffimm. Við
stauluðumst áfram nokkrar stundir —en þá greip
Kasim alt í einu í handlegg mér, stansaði og
benti í austur. Eg gat ekkert séð öðru nýrra.
»Júlgún (tamariska),« hvíslaði hann. Guði sé
lof. Við fengum nýja krafta og kjöguðum áfram
svo sem við máttum, og þegar við höfðum
náð að runnanum—olíugreininni, sam boðaði
að strönd sandhafsins væri í nánd, — féllum við
á kné með þakkarbæn til guðs og tugðum þess-
ar vökvamiklu nálar. Klukkan hálftíu náðum
við að öðrum runni, og sáum hylla undir fleiri
eins og dökka depla í gulum sandinum. En nú
voru kraftar okkar á þrotum. Við grófum okk-
nr ofan í sandinn, en nú var Kasim orðinn
svo máttfarinn, að hann gat ekki helt yfir mig
sandi. Rarna lágum við í 9 stundir, þegjandi
eins og tvö lifandi lík, og gátum ekki sofnað.
Tunga, varir og gómur var orðið svo skræln-
að, að við gátum ekkert sagt —við hvísluðum
eða blésum frá okkur einu og einu orði.
Kl. 7 um kvöldið fórum við að lifna i
rökkrinu. Svo gengum við þrjár stundir, og
það var orðið koldimt. Rá sá Kasim alt í einu
þrjá popla rétt hjá okkur. Rætur þeirra hlutu
að ná til grunnvatns, og það gat ekki verið
sérlega djúpt á því. Við fórum að grafa við
eitt tréð, en urðum brátt að hætta fyrir mátt-
Ieysi. Við lágum og klóruðum í jörðina með
fingrunum, en ekki kom vatnið fyrir það. Við
nerum okkur með populblöðunum vökvamiklu.
Lengra komumst við ekki þá nótt. Par var
mikið af þurrum feyskjum; þær týndum við
saman og gerðum bál mikið, sem hefði átt að
sjást, ef menn væru í skógunum við Kotan-
darja og hrest huga Islams, ef hann væri enn
lifandi. Við héldum eldinum við í tvær stund-
ir; svo dó hann út. Svo reyndum við að pina
ofan í okkur ögn af nestinu; en það tókst ekki
að renna neinu niður, og svo fleygðum við
því í eldinn til þess að vera ekki að dragast
með það. Eg hélt þó eftir einni tómri dós og
ætlaði að hafa hana til að drekka úr henni úr
Kotan-darja. Svo sofnuðum við, og fundum
ekki til næturkuldans.
Hinn 4. maí gengum við frá því kl. 4 um
morguninn fram að kl. 9; þá fleygðum við
okkur niður við tamarisku eina. Eyðimörkin
blasti við til austurs. Hvergi var popul að sjá
— einstöku stað skrælnaða tamarisku. Rarna lág-
um við 10 stundir í steikjandi sólarhitanum.
Svo leið sól til vesturs og lækkaði á lofti —
ef til vill í síðasta sinn yfir okkur. Eg hrædd-
ist að sjá mig nakinn. Skinnið var rauðmó-
rautt, hart og þurt eins og harður bjór utan
á beinunum. Öll rifin riðu hátt uppi og mag-
inn gerði djúpa dæld fyrir neðan rifjahylkin.
Eg ætlaði með engu móti að komast á fætur.
Kasim lá eins og dauður, og þegar eg fór að
hrista hann til, tautaði hanti að hann gæti ekki
meira, og hefði slept allri von.
Átti eg þá að lifa lengst af allri þessari
lest, mönnum og dýrum?
Eg tók prikið mitt og keifaði áfram í myrk-
rinu og sandinum. Loftið var svalt og blæja-
Iogn. Eg lagði við og við eyrað við sandirin
— en ekkert heyrðist netna tifið í úrinu mínu
og þungur og seirffara hjartsláttur.