Nýjar kvöldvökur - 01.04.1935, Qupperneq 11

í AUSTFJARÐA-ÞOKUNNI
57
pilturinn eitthvað hlæjandi og í storkun-
arróm, snýr sér við og gengur fram þil-
farið. Roskni maðurinn verður svartur í
framan af bræði. Hann þrífur langa og
oddhvassa járnstöng (»mærlespir«),
hleypur til og setur liana milli herðaunga
piltsins, svo að út stendur um brjóstið.
Hátt vein kafnar í miðju kafi, en marg-
raddað hræðsluóp kveður við. Þetta hefur
allt gerzt í augnabliks svipan. Þrír menn
stökkva á þann svartskeggjaða og eiga
fullt í fangi með að halda honum. Hann
er alveg trylltur. Loksins geta þeir velt
honum um koll. Allt er í uppnámi á
skonnortunni.
Jón gamli stendur höggdofa og horfir
á. Svo sker hann í flýti á fangalínuna og
lætur reiða frá skonnortunni. Hnútinn
gefur hann sér ekki tíma til að leysa. —■
Hann er ekki uppnæmur fyrir öllu, Jón
gamli, en þetta vill hann ekkert eiga við.
Flandrarar eru nú einu sinni ekki eins
og annað fólk, og yið þá er bezt að eiga
ekkert útistandandi. Þeirn er til alls trú-
andi, en einkis treystandi, ef því er að
skipta.
Jón gamli rær nokkur áratog burt frá
skonnortunni, svo hún hverfur í þokuna.
Einhverstaðar úti í myrkrinu heyrir
hann í Færeyingum. Annars gleypir þok-
an allt. Hann teygir úr sér og geispar
og hristir af sér svefnmókið. Þetta er
allt eins og vondur draumur, eins og líka
við er að búast í bannsettri ekkisen þok-
unni. Svo sezt hann að fiski og dregur
drjúgum. Alltaf er hún söm við sig,
blessuð björgin. Hann situr hugsi dá-
btla stund. Suðurfallið hlýtur að vera
homið, og þá má ef til vill átta sig. —
Allt í einu er hann kominn undir kinn-
onginn á skonnortunni aftur, og rétt f
því er hvítum segldúksströngli hleypt
b»gt út fyrir borðstokkinn. Allir taka
°fan. Skipstjórinn tautar nokkur orð.
Svo er strönglinum sökkt í sjóinn.
Jón gamli rær út í þokuna á ný. Hon-
um er ekki um þetta franska nábýli. —
Hann rær og rær, unz hann kemur á
milli báta og heyrir mannamál á þrjá
vegu. Þar rennir hann og hittir þegar á
fisk. Urn hríð dregur hann nú vænan
þorsk og stórýsu. Hugur hans er í jafn-
vægi, og hann raular rímnalag fyrir
munni sér: »Andri hlær svo höllin nær
við skelfur — —«.
Allt í einu kippir þungt í og stendur
svo fast. Spraka! Sú er víst væn! — Jón
gamli dregur með jöfnum, löngum tök-
um. Furðulegt hve skepnan er róleg, jafn
stór og þessi hlýtur að vera.
Nú er drátturinn kominn undir borðið.
Jón gamli þrífur ífæruna og beygir sig
út yfir borðstokkinn.
Hann hrekkur við. Hvítur segldúks-
ströngull stingur kollinum upp úr sjón-
um. öngullinn situr undir kaðalvafningi
rétt við gildari endann.
Jón gamli áttar sig fljótt og jafnar
sig. Hann losar krókinn og lætur ströng-
ulinn síga niður aftur. Hann sígur hægt
og hikandi. Það er eins og honum sé ó-
ljúft að sökkva.
Jón gamli situr hugsandi stundarkorn
og heldur á önglinum í hendinni. Skárri
er það nú annars tilviljunin að tarna!
Hann hlýtur að hafa reitt í áttina til
frönsku duggunnar, þótt hann hafi ekki
orðið þess var. Eða hvar var hún núna?
— Þoka, þoka, sótsvarfa þoka, sem
gleypir allt líf. Allt hljóð. — Hann leggst
á árarnar og kippir alllangan spöl út í
bláinn. Það er þó alltaf skemmtun og
tilbreyting í því að heyra straumgjálpið
við stefnið og kinnungana.
Nú er fiskur’ tregur um hríð. Það líða
eflaust tvær—þrjár stundir. Þá setur
Jón gamli í stór-drætti á ný. f þetta sinn
er það þó eitthvað lifandi! Það kippir
fast í og byltist til, um leið og hann setur
í það. Svo dregur hann jafnt og þétt. —
8