Nýjar kvöldvökur - 01.04.1935, Side 24

70
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
— Hafðu þig af stað, hrópaði hann
byrstur. Hvað á þetta að þýða?
Höggið og orðin höfðu tilætluð áhrif.
Guy varð það nokkurnveginn ljóst, að
hann hafði fengið skipun og lötraði af
stað. Leslie greip annan handlegg hans,
Payne hinn, og svo drógu þeir hann með
sér.
Leslie hafði enga hugmynd um, hve
löng þessi erfiða ganga var.
Allt í einu sá hann, að Ranworth rétti
upp hendina til viðvörunar og settist nið-
ur í snjóinn, þar sem hann var kominn.
Með öðru móti varð ekki staðið við í
slíkum stormi. Við fætur hans var
sprunga.. breiðari en svo, að hún yrði
stokkin.
Hinir fylgdu dæmi hans og létu fallast
í snjóinn.
í sama bili sáu þeir ísinn hinum meg-
in við sprunguna ramba til, nokkrir háir
brestir bárust að eyrum þeirra, ísflekann
rak lengra frá, og sprungan óx mikið.
Tíu sekúndum síðar var jakinn horfinn
í iðuna, en þar sem hann hafði verið,
sást nú opinn sjór, sem stormurinn og
kófið breytti í hvítfyssandi löður á yfir-
borðinu.
Mennirnir þrengdu sér þéttar saman.
Enginn þeirra sagði neitt, en öllum var
ljós hinn óhugnanlegi sannleikur. Allur
ísflákinn var tekinn að brotna. Útbrún
hans hafði nú losnað frá og sennilega
tekið vélsleðann með sér.
— Við verðum að ganga spölkorn til
baka og grafa okkur niður, sagði Payne
hásum rómi. Það er okkar eini möguleiki
til að lifa moldviðrið.
Þeir gengu hér um bil hundrað metra
til baka, börðust blátt áfram þumlung
eftir þumlung á móti, þar til þeir kom-
ust í skjól við litla hæð á ísnum. Hér
hafði snjónum hlaðið saman í nálega
fimm feta djúpan skafl.
Með miklum erfiðismunum tókst hin-
um fimm mönnum að grafa holu inn í
skaflinn, sem þeir skriðu inn i,
Hér vonuðu þeir að fá skjól gegn
storminum í bráð, að minnsta kosti, eft-
ir þeirra viti, stuttan frest, áður en dauð-
inn fengi fang á þeim sakir kulda og
hungurs.
— Ef ofviðrið brýtur ísinn, mun »Po-
larity« losna, sagði Ranworth, og þá get-
ur viljað til, að hún nái í okkur.
— Og það er hæpið, svaraði Rogers
dapurlega. Við erum mörgum mílum.
vestan við hennar siglingaleið. Það er til-
gangslaust að telja ástandið betra en það
er. Við erum í allt annað en þægilegum
kringumstæðum.
Ranworth svaraði ekki. Hann vissi, að
hin hreinskilnu orð hásetans gáfu í’étta
mynd af ástandinu. í fyrsta sinn náði
örvænting og óhugur tökum & honum.
Klukkustundirnar liðu.
Mennirnir þrengdu sér saman og hlýddu
á storminn, sem æddi kringum þá, og
brak og dynkir gáfu þeim til kynna, að
ísinn héldi áfram að klofna.
Annað veifið leit Ranworth á áttavit-
ann. Nálin var kyrr, svo að enn hafði.
ísinn, sem þeir höfðu leitað skjóls á, ekki.
skilið sig frá meginísnum.
Þeir urðu fljótt varir við þjáningar
hungursins. Eftir uppástungu Rogers
linuðu þeir þær með því að sjúga ísmola.
Smám saman fengu þeir óumræðilega
löngun til svefns.
Að lokum virtist storminn fara að-
lægja. Það dró af honuin til muna, og að-
síðustu hætti að snjóa.
Hinir sárþreyttu menn gátu nú athug-
að, hvernig högum þeirra var komið.
Tæpa fimmtíu metra frá þeim var auður
sjór.
Meðan á bylnum stóð, hlaut mikið að-
hafa losnað af ísnum, því að fám stund-
um áður höfðu þeir dregið sig helmingi
lengra til baka. Isinn hafði þó brotnað