Nýjar kvöldvökur - 01.04.1935, Síða 25

ÆFINTÝRI ÚR ÍSHAFINU
71
mest í nánd við þá. Til hægi'i og vinstri
breiddi hann sig' ennþá mörg hundruð
metra út og fram,. svo að það hafði
myndazt þarna stór flói, krökkur af litl-
um, fljótandi jökum af margvíslegri
stærð og lögun.
— Nei, ég get nú ekki stillt mig leng-
ur, sagði Payne. Ég fer til að skyggnast
um.
Ranworth svaraði ekki. Hann hafði
heyrt orð hásetans, en þreytan og hungr-
ið gerðu hann kærulausan.
Payne stóð á fætur. Ofurlitla stund
stóð hann og starði í áttina til suðurenda
flóans. Svo reikaði hann út í nepjuna.
Engum hinna varð orð af munni.
Stundu síðar reis Leslie upp og reyndi
að hreyfa sig. Limir hans voru blýþung-
ir, Hann vissi, að hann hlaut að hafa
• sofið. Kalt var honum ekki.
Hann hafði gleymt því óttalega við
kringumstæðurnar. Hann fann til blekkj-
andi öryggiskenndar. Það eina.. er hann
hafði löngun til, var að sofa — sofa...
— Það er hættulegt, tautaði hann
geyspandi. En svefn í nokkrar mínútur
gerir ekkert mein.
Höfuð hans féll niður aftur. En um
leið kipptist hann til og rak upp hljóð
-af sársauka. Hann hafði látið fallast
með kinnina ofan á klakagref, og hvöss
eggin skarst inn í holdið.
Leslie tók hendinni um sárið og settist
upp. Hann var gramur; ekki eingöngu
yfir óhappinu, heldur öllu fremur yfir
hinu fullkomna kæruleysi félaga sinna
um hljóð hans. Þá skildist honum fljót-
lega, að þeir voru aðeins þrír þarna,. og
að þeir sváfu allir fast, svefni, sem end-
ast mundi þeim til bana, væru þeir ekki
vaktir.
-— Guy! Guy! hrópaði hann í eyrað á
hvílunaut sínum.
Er hann fékk ekkert svar hristi hann
sofandi drenginn óþyrmilega. En þótt
nýtt líf færðist í Leslie við þá áreynslu,
hafði hún engin sjáanleg áhrif á Guy.
•—- Ef til vill er hann þegar ‘ dáinn,.
hugsaði Leslie, og svo tók hann að berja
á félaga sínum eins og óður væri, þang-
að til hann hreyfði sig, umlaði syfjulega
og lauk loks. upp augunum.
Leslie hætti ekki að berja á honum,
fyrr en hann gat komið honum í skilning
um, hvar hann væri.
— Hértu þig nú upp! hrópaði Leslie.
Við verðum að vekja hina, ef það er þá
ekki um seinan.
Þeir áttu ekkert örðugt með Rogers.
Óðar og hann opnaði augun, mundi hann,
hvernig ástatt var.
— Það er illa gert að lofa okkur ekki
að sofa, sagði hann blátt áfram. En fyrst
við erum byrjaðir, er bezt að halda á-
fram. Hvar er félagi minn?
Hvorki Leslie eða Guy vissu, hvað orð-
ið var af Payne.
— Það var leiðinlegt,. hélt Rogers á-
fram. Hann var ágætur maður. En
hvernig er það með foringjann?
Þeir sneru nú athyglinni að Ranworth.
Leslie og Guy nudduðu handleggi og fæt-
ur hins meðvitundarlausa manns, en Ro-
gers neri snjó um andlit honum, þangað
til hann opnaði augun.
—i Upp með hann! skipaði Rogers.
Þeir reistu Ranworth upp þrátt fyrir
mótbárur hans og þrengdu honum til að
ganga.
Strax og þeir námu staðar féll höfuð
sjúklingsins ofan á bringu, og hefðu þeir
ekki stutt hann, mundi hann hafa hnigið
niður í snjóinn.
— Halló!
Hátt, skært hróp vakti athygli þeirra.
Þeir litu yfir um flóann og komu auga
á einhverja mannveru í hálfrar annarar
mílu fjarlægð. Vegna loftslagsins heyrðu
þeir röddina óvenju skýrt og greinilega.
— Halló! svaraði Rogers. Hver er þar?