Nýjar kvöldvökur - 01.01.1936, Síða 20

14
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
keisaraveldisins víðsvegar um heim, þar
sem tannhjól hinnar miklu stjórnarvélar eru
að verki. —
Það var barið létt að dyrum, og áður en
hann hafði svarað, var hurðinni lokið upp,
og Grace Lexman kom inn.
Ef þú segðir um hana, að hún væri bæði
röskleg og inndæl, myndi sú stuttorða lýs-
ing fela í sér bæði framkomu hennar og
yndisleik. Hann gekk á móti henni og kyssti
hana blíðlega.
»Ég vissi ekki, að þú varst kominn, fyrr
en—«, sagði hún og stakk hendinni inn
undir handlegg hans.
»Fyrr en þú sást syndaflóðið, sem regn-
frakkinn minn hafði valdið«, greip hann
fram í og brosti við. »Auðþekktur er---------
o. s. frv.!«
Hún hló, en varð þegar alvarleg á ný.
»Mér þykir afar vænt um, að þú ert kom-
inn aftur. Það er konrinn gestur«, sagði
hún.
Hann lyfti brúnum.
»Gestur? Hver í heiminum kemur í heim-
sókn í öðru eins veðri?«
Hún leit dálítið einkennilega framan í
hann.
»Mr. Kara«, sagði hún.
»Kara? Er langt síðan hann kom?«
»Hann kom um fjögur-leytið«.
Það var engin hrifning eða gleði í rödd
liennar.
»Ég skil ekkert í, hversvegna þér geðjast
ekki að aumingja Kara«, sagði maður henn-
ar ertnislega.
»Það eru nú heilinargar ástæður til þess«,
svaraði hún óvenjulega stutt í spuna.
»En meðal annars«, sagði John Lexmann
eftir ofurlitla umhugsun. »Þessi heimsókn
hans kemur sér annars vel fyrir mig. Hvar
er hann?«
»Hann er inni í dagstofunnk.
Setustofan í »The Priory« var gamaldags
með krókum og kimum og lág undir loft-
ið, og allt með »gömlum myndum og rósa-
flúri og baldursbrám«, svo að maður noti
orðalag John Lexmans sjálfs. Þar voru
stórir og þægilegir hægindastólar, stórt pí-
anó og opinn arinn af miðaldalegri gerð.
Gegnt honum var daufgrænn flísaveggur,.
og voru tígulhellurnar teknar að upplitast
nokkuð; en það vár hið stóra gólfteppi með
björtum og vinalegum litum og tveir afar
miklir silfur-ljósastjakar, sem ókunnugir
ráku fyrst augun í.
í stofu þessari gætti skipulegs samræinis
og hæglátrar og friðandi heimilis-göfgi, er
gerði hana að friðsælli höfn fyrir rithöfund
með næmar taugar. Tvær stórar bronsce-
skálar fullar af vorfjólum og ein ineð sól-
gulum skógar-prímúlum fylltu stofuna þægi-
legum ilm.
Er John Lexman kom inn í stofuna, reis
maður úr sæti sínu og gekk á móti honum
þvert yfir gólfið. Þetta var alveg óvenjulega
fríður maður og fallegur á velli og bar sig
vel og léttilega. Hann var hálfu höfði hærri
en rithöfundurinn, en allar hreyfingar hans
voru svo mjúkar og yndislegar, að þess
gætti lítið, og var eins og hann vildi draga
úr hæð sinni.
»Ég missti af yður í borginni, svo að mér
fannst réttast að bregða inér hingað og
eiga á hættu, hvort ég hitti yður eða ekki«.
Hann talaði í þýðum og vel tömdum mál-
róm eins og sá, er dvalið hefir langvistum
við brezka háskóla. Þar heyrðist enginn er-
lendur keimur, og var þó Remington Kara
Grikki, fæddur og uppalinn að miklu leyti
í hinni órólegu Albaníu.
Mennirnir heilsuðust innilega.
»Þér verðið hér til miðdegisverðar hjá
okkur?«
Kara leit brosandi til Grace Lexman.
Hún sat óþægilega teinbein með lauslega
spenntar greipar í skauti sér, og andlitið al-
varlegt og algerlega laust við alla upp-
örvun.
»Hafi frú Lexman ekkert við það að at-
huga —«, mælti Grikkinn.