Nýjar kvöldvökur - 01.10.1937, Blaðsíða 9

STARFANDI STÚLKUR
151
að vildi inn til hennar á þessum tíma
dagsins. Hún reyndi því að láta vera að
Reyra þessa smá-smelli á rúðunni, en allt
:í einu hrökk hún upp. Einhver hafði kall-
að: „Ruth!“ Hún þaut út að glugganum
og gægðist út. Þar stóð Tit.
An þess að mæla orð opnaði hún glugg-
ann og fleygði lyklinum sínum niður, svo
:fór hún í kímónóslopp og stóð kyrr og
beið, og hjartað lamdist hart í barmi
hennar.
Tit kom inn og lokaði hurðinni hægt á
eftir sér. Munnur hennar var eldrauður í
•snjóhvítu andlitinu, og bláu augun hennar
litu svört út bak við lituð augnahárin.
„Hvað er að?“ stundi Ruth upp.
„Ekki neitt. Ekki neitt — — Ekki nokk-
ur skapaður hlutur, nema að hann hélt að
ég væri svona, sem þú segir að ég líti út.“
„Þorparinn sá arna!“ hvæsti Ruth.
„Þorpari?“ endurtók Tit hálf ósjálfrátt.
„Nei, því þá það? Þegar ég lít svona út,
-eins og ég sé að bjóða upp á----ósvífnar
málaleitanir-----“
„Sagði hann það?“
„Nei, sagði hann það!“ Tit vissi auðsjá-
anlega ekkert hvað hún sagði.
Hún hallaði sér upp að hurðinni og leit
út eins og hún myndi þá og þegar hníga
niður.
„Komdu,“ sagði Ruth. „Farðu úr yfir-
höfninni. Þú verður hér í nótt. Þú getur
sofið í mínu rúmi og ég á legubekknum.“
„Ekki að tala um það,“ sagði Tit, en
hún lagði samt frá sér hattinn og kápuna.
„Setztu niður,“ sagði Ruth í skipunar-
róm og ýtti hægindastól til hennar.
Tit hneig niður í hann.
„Viltu fá kaffi?“ Ruth hafði alltaf kaffi
að grípa til, er einhver vandamál bar að
höndum. Það hafði hressandi áhrif og
hreinsaði alveg ótrúlega til í þokufullum
heila, að því er henni virtist.
„Já,“ sagði Tit stuttaralega, hnipraði sig
saman í stólnum og lokaði augunum.
Að stuttri stundu liðinni var Ruth kom-
in með kaffið.
„Hérna, Títan. Drekktu nú dálítinn
kaffisopa, þá jafnarðu þig víst aftur.“
„Þakk.“
Þær drukku kaffi og borðuðu nokkrar
brauðsneiðar steinþegjandi.
Loksins sagði Tit:
„Eg var svöng. Við borðuðum humar í
majones með víni — mikið vín.“
„Auðvitað,“ sagði Ruth biturt.
„Það var alls ekki auðvitað,“ sagði Tit
með ákafa. „Við erum ekki vön að drekka
mikið af víni.“
„Nei, nei,“ sagði Ruth hæglátlega, „en í
kvöld gerðuð þið það samt.“
„Við gerðum það víst.“ Löng þögn.
Tit sat brött og horfði beint fram undan
sér. Allt í einu seig hún saman.
„Og svo Ruth-------“
Ruth greip fram í: „Þú þarft ekki að
segja mér neitt. Gleymdu bara öllu sam-
an, Títan. Hann er ekki þess virði að þú
látir hann valda þér vonbrigðum.“
„Þú skilur það ekki, Ruth,“ kveinaði Tit.
„Ég elskaði hann. Ég hefi ekki hugsað um
aðra en hann síðan á verzlunarafmælinu.“
„0-o,“ tautaði Ruth.
„Þú ert að hugsa um Ansgar! Ó, það
var bara af því að ég var svo óhamingju-
söm af því að Sverrir kærði sig ekkert um
mig. Meðan ég hélt að það værir þú. En
síðan-----Ó, ég hefi dáðst að honum, litið
upp til hans, virt hann og metið. Ég hefi
sett hann upp á háborðið —“
„Jæja, það var þá líka staður til að
skáka karlmanni á,“ tautaði Ruth.
„Hann datt líka greinilega ofan af því,“
sagði Tit.
„Fór hann í mola?“
„Já,“ sagði Tit þungbúin.
„Límdu hann saman og settu hann skör
lægra,“ sagði Ruth.
„Ekki einu sinni á skemil,“ sagði Tit
áköf. „Ég er búin með karlmennina.“