Nýjar kvöldvökur - 01.10.1937, Blaðsíða 39

AR AB AHÖFÐIN GINN
181
yfir þurrum og heitum sandinum, hin fín-
gerðu línurit fjarlægs pálmalundar, er bar
við himininn — allt þetta var eins og
gamlar og kærar endurminningar, sem
runnu upp í huga hennar og veittu henni
djúpa gleði og innilegri, en hún nokkru
sinni áður hafði orðið fyrir á ævinni. Hún
var frá sér numin af hamingjuþrungnum
fögnuði. En hve það var dásamlegt, að
vera ung og hraust og heilbrigð — hún
var eins og sköpuð fyrir þetta líf — og
hamingjusöm að fá að njóta þess og
barnslega glöð og hreykin af að sitja á
baki hins fjörkvika, fráa gæðings, sem bar
hana. Hún hafði hlakkað mjög til ferðar-
innar, og nú virtist raunveruleikinn ætla
að taka langt fram öllu því, er hún hafði
gert sér í hugarlund. Og í heilan mánuð
átti þessi unaðstíð að vara! Það var ann-
ars leiðinlegt, að hún skyldi hafa lofað
Aubrey að hitta hann aftur svo bráðlega.
Það væri annars gaman að vita, hvernig
hin tilvonandi Lady Mayo myndi líta út!
Hún öfundaði hana alls ekki, en aumkaði
hana heldur ekki. Amerískar konur
kunnu venjulega þá list að halda á lofti
virðingu sinni og mannigldi á leiksviði
mannlífsins, og þá einnig 1 hjónabandinu.
Hún brosti og laut áfram og klappaði
hestinum á hálsinn. Aubrey bróðir henn-
ar og væntanleg kona hans var svo smá-
vægilegt umhugsunarefni í samanburði
við það, sem þessa stundina fangaði eft-
irtekt hennar og fyllti huga hennar allan.
Úlfaldalest, sem fyrir nokkru hafði sézt
yzt við sjóndeildarhring, færðist nú
smám saman nær og nær. Díana stöðv-
aði hest sinn og horfði á hina geysi-löngu
úlfaldalest, sem nú fór hægt og sígandi
fram hjá. Hún hafði ætíð gaman af að
virða fyrir sér þessar stóru hálslöngu
skepnur, sem rugguðu sér á hægu skeiði,
svo að hálsarnir sveifluðust til eins og
skipsmöstur. Þetta var feikna mikil lest.
Klyfjarnar virtust vera þungar, og til
hliðar við kaupmennina, sem riðu á
nokkrum úlfaldanna, og all marga sund-
urleita fylgdarmenn, riðu nokkrir menn
á litlum ösnum, aðrir hlupu samhliða
lestinni, og heilmargir voru vopnaðir.
Það tók æði tíma, áður en lestin öll var
komin fram hjá. Á tveim þrem úlföldum
sátu hjúpaðar mannverur, og Díana vissi
að það hlutu að vera konur. Henni fannst
nærri hlægilegur hinn mikli mismunur
á þeim og henni sjálfri. Henni varð hálf
einkennilega við, aðeins af að horfa á
þær — henni fannst sér liggja við köfn-
un. Hvernig var annars lífi þeirra háttað?
Skyldu þær nokkurntíma gera uppreist
gegn þrældómi þeim og oki, sem þær
voru undir gefnar? Skyldu þær nokkurn-
tíma þrá frelsi það, sem hún naut í full-
um mæli? Eða skyldi vani og siðvenjur
hafa fest svo djúpar rætur hjá þeim, að
þær hefðu enga hugsun á neinu, er lægi
utan þeirra eigin þröngu takmarka?
Henni var það hreinasta viðurstyggð, að
hugsa um þessa tilveru þeirra. Og henni
var jafnvel ógeðfellt að hugsa sér hjóna-
bandið í þess æðstu mynd, grundvallað
á samúð og gagnkvæmri virðingu beggja
aðila. Jafnvel Aubrey var þessi hugsun
mjög á móti skapi; og fyrir hana, sem
var kaldgeðja og hlédræg að skapgerð,
var það hræðilega andstyggilegt að hugsa
til þessa. Það vakti hjá henni hæðnis-
blandna undrun, að konur skyldu geta
lagst svo lágt að sætta sig við návist
hjónabandsins og hið þrælbundna ófrelsi,
sem því var samfara. Allur hugur henn-
ar og eðli gerði öfluga uppreist gegn
því að vera þannig nátengd öðrum og al-
gerlega háð vilja hans og duttlungum,
háð manni, sem krefðist hlýðni og auð-
sveipni í öllum réttindum hjónabandsins
og gat gengið hart eftir rétti sínum. Það
var svo sem fyllilega óaðgengilegt, eins
og það var, hjá konum á vesturlöndum;
en að hugsa sér austurlanda-konur, sem