Nýjar kvöldvökur - 01.10.1937, Blaðsíða 40

182
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
voru þrælar og eign raanna sinna, er lit-
ið var niður á og svívirtar og taldar litlu
rétthærri en hvert annað húsdýr — hví-
lík ógurleg tilvera — alveg hræðileg!
Hún varð alveg skelkuð við þessar hugs-
anir sínar, og í gremju sinni lét hún hönd
sína falla þungt niður á makkann á hesti
sínum, svo að hinu tauganæma dýri varð
hverft við og tók á harða-sprett. Hún lét
hann halda sprettinum og kallaði á
Mústafa Alí, um leið og hún þeyttist
fram hjá honum. Hann hafði riðið á bug
við Arabana og var nú kominn af baki
og virtist niðursokkinn í samræður vi'ö
foringja hinnar vopnuðu sveitar. En hún
var svo gagntekin af hugsunum þeim,
sem úlfaldalestin hafði vakið hjá henni,
að hún gaf honum engan frekari gaum.
Hún hugsaði aðeins um það eitt að kom-
ast áfram og gleyma. Hún hélt því áfram
án þess að hugsa nokkuð um hina fylgd-
armennina, sem einnig höfðu staðnæmst
hjá kaupmönnunum eins og foringi
þeirra. Hestur hennar hélt sprettinum
góða stund, en loksins náðu þó fylgdar-
mennirnir henni aftur. Mústafa Alí setti
upp hálfgerðan þykkjusvip, er hún sneri
sér við og gerði honum bendingu um að
ríða samhliða henni.
„Mademoiselle* kærði sig ekki mikið
um úlfaldalestina?“ sagði hann í hálf-
gerðum forvitnisróm.
„Nei!“ svaraði hún stutt í spuna og
tók til að spyrja um hitt og þetta við-
víkjandi hennar eigin leiðangri. Maður-
inn leysti vel úr öllu og talaði frönsku
reiprennandi, og er hann hafði skýrt
henni frá því, er hún hafði spurt hann
um, tók hann af sjálfsdáðum til að segja
henni frá ýmsum nafnkunnum mönnum,
er hann hefði fylgt yfir eyðimörkina.
Díana hlustaði á hann með athygli.
Hann virtist vera miðaldra maður, þótt
* Þ. e. ungfrú, á frönsku. Þyð.
annars væri erfitt að gizka rétt á um.
aldur hans. Skeggið gerði hann ellilegri,
en hann í raun og veru var. Og Díönu.
var hálf illa við skeggið á honum, þareð
hún gat sér alltaf til um skapgerð manna
eftir dráttunum við munnþeirra. Af aug-
unum var eigi hægt að dæma um skap-
gerð austurlandabúa, því þau eru venju-
lega hvikul og hvarflandi, er þau mæta.
augnaráði Norðurálfu-manna; og augu
Mústafa Alí voru nú hvikul og flöktandi,
er hún leit á hann — ennþá hvikulli, að
henni fannst, en er hún hafði horft á
hann í Biskra. Hún festi sig samt ekkert
við þetta, heldur fór að tala um hestana
hans. Hestur sá, er Díana reið, var
óvenju góður og göfugur gæðingur, og
það hafði að miklu leyti verið hans
vegna, að hún hafði kosið sér Mústafa
Alí að fylgdarmanni, er búið var að sýna
henni hestinn. Hann hafði líka verið
flaum-mælskur og hrósað hestinum upp
í há-stert, en það hafði dregið niður í hon-
um, er hún tók að spyrja um, hvaðan
hesturinn væri ættaður. Það hafði vakn-
að hjá Díönu einskonar óljós grunur um,
að hesturinn væri annaðhvort stolinn
eða kominn í hans hendur á einhvern
óvenjulegan hátt, og hafði hún því ekki
spurt frekar um þetta. Það sem mest var
um vert var það, að hesturinn var kosta-
gæðingur, sem unun var að ríða.
Hún spurði nú um ýmislegt, sem fyrir
augun bar á leiðinni, en Mústafa Alí virt-
ist ekki hafa neitt sérstakt eða markvert
um það að segja, og það sem honum
fannst umtalsvert, þótti henni leiðinlegt.
Hann var alltaf að tala um Biskra, en á
því var hún orðin alveg hundleið, — eða
þá um Óran, sem hún þekkti ekki neitt.
Henni þótti vænt um, er þau komu, að
litlum vinjum, og Mústafa Alí stakk upp
á, að hér skyldu þau á og borða hádegis-
verð. Hún sveiflaði sér snöggt og létti-
lega af baki og fleygði reiðhönzkunum