Nýjar kvöldvökur - 01.10.1937, Blaðsíða 21

STARFAJNIDI STÚLKUR
163
helminginn", en komst að þeirri niður-
stöðu, að það myndi skerða gleði hennar.
Ofurlítið meiri eða minni afborgun lá
henni í léttu rúmi. Hún var nú einu sinni
svona gerð, elsku litla konan hans, og hún
varð víst aldrei öðru vísi heldur.
„Nú er þá líklega enginn sá hlutur til
framar, sem þú óskar þér hérna inni,“
sagði hann og litaðist um í herberginu.
„Jú,“ sagði Aggí fljótmælt. „Teborð.
„Það á að standa þarna!“
„Hvað kostar teborð?“
„Um tuttugu krónur hjá Steen og
Ström.“
Hann sveiflaði henni ofan af hnjánum
-k sér og stóð upp.
„Flýttu þér að búa þig, svo bílum við
ofan til Steen og Ström og kaupum eitt.“
Aggí glápti á hann alveg hissa.
„Meinarðu þetta?“ stundi hún upp.
„Auðvitað."
„En þú, sem ekki þolir afborgun!“
„Út í hönd, stúlka mín, út í hönd,“ sagði
Friðrik og sló á vinstri vestisvasann þar
sem fimmtíu og fimm aurarnir lágu.
„Hefirðu tuttugu krónur þarna?“
„Nei, en ávísanahefti í bakvasanum,“
sagði Friðrik.
„Eigum við að borða áður en við förum
eða þegar við komum aftur?“ spurði Aggi
— hún var nærri því skjálfrödduð af ein-
tómri hrifningu.
„Eftir á. Annars fáum við það ekki sent
heim í dag, og þú vilt líklega —“
Aggí greip fram í:
„Sent heim í dag! Ó, Friðrik minn, hvað
þú ert inndæll strákur! Eru ekki inndæll,
segirðu? Þú ert það dásamlegasta sem til
er, og þú skalt fá tíu kossa^út í hönd — —
og borðið skulum við fá heim í dag, þó að
við þyrftum að bera það á milli okkar
allan Ulleválsveginn á enda!“
❖
Ruth var að ganga frá farangri sínum
og reyndi að hugsa um, hve það yrði gam-
an að sjá aftur foreldra sína og systkini.
Einkum Evu. En Eva væri vís til að gera
henni nokkuð nærgöngular spurningar.
Og það yrði nú ekki eins skemmtilegt, en
hjá því yrði ekki komizt. Hún yrði blátt
áfram að segja Evy allan sannleikann, og
svo væri því máli lokið í eitt skipti fyrir
öll.
„Jæja þá. í rauninni þótti henni vænt
um, að hún hafði farið með Rönning á
Bristol. Hún hafði að vísu ekki skemmt
sér, en henni hafði orðið það ljóst, að
þessi ást, sem Árni hafði talað um, gat nú
ekki hafa verið sérlega sterk né heit. Hefði
hún verið það, gæti hann ekki nú þegar
hafa skemmt sér svo vel með annari
stúlku.
Henni datt það ekki í hug, að Árni gæti
haft fyllstu ástæðu til að hugsa alveg hið
sama.
Þegar hún færi nú burt úr Ósló og ræk-
ist ekki á hann í sífellu, þá myndi hún
væntanlega ná sér alveg aftur.
Það var hringt, og hún heyrði stúlkuna
ljúka upp. Svo heyrði hún rödd.
Var hún farin að verða eitthvað undar-
leg eða rugluð? Henni fannst endilega, að
það væri rödd Árna, sem hún hafði heyrt.
Hjarta hennar virtist hafa setzt að alveg
upp undir hálsi, og hún varð svo ein-
kennilega máttlaus í hnjánum.
O-nei, hver svo sem það var, þá var það
ekki Árni. Auðvitað einhver gestur til
húsmóðurinnar. Hún varð allt í einu bál-
reið við sjálfa sig, tók andlegt tak í axl-
irnar á sjálfri sér og hristi Ruth alla ræki-
lega: Hertu upp hugann og sansaðu þig,
manneskja!
Þá var barið að dyrum, og hún sagði
ósjálfrátt: „Gerið svo vel.“
Það var Árni.
Hann stóð í dyrunum hár og beinvax-
inn og horfði á hana hlýjum augum full-
um af ástúð.