Nýjar kvöldvökur - 01.10.1937, Blaðsíða 30

172
NtJAR KVÖLDVÖKUR
vonlegt var, að þeifcta litla skinn, sem al-
ið var á rjóma, meðan hann sjálfur fékk
ekki annað en áir eða súrmjólk að
drekka, — ætti fyllilega skilið að njóta
dálítils af ánægjunni. Ef svo hörmulega
skyldi fara að kötturinn hrykki upp af,
gat Jónas gert sér vonir um að fá rjóma
annað slagið.
Hann náði í eldspýtu, lyfti upp öðrum
fæti, strauk eldspýtunni kröfifcuglega,
eins og hann hafði séð föður sinn gera
og bar síðan eldinn að þráðarendanum.
Síðan hentist hann á dyr eins og kóifi
væri skotið.
Úti á hlaðinu voru hin börnin og áttu
sér einkis ills von. Jónas gat narrað þau
í burt, en varð sjálfur eftir á miðju hlað-
inu og beið eftir hvellinum. En ekkert
heyrðist.
Jónas skyldi ekkert í því og læddist
varlega að glugganum og gægðist inn.
Jújú, kötturinn og flaskan voru á sama
stað, en enginn eldur sjáanlegur. Það er
víst best að gæta vel augnanna, hugsaði
Jónas og beygði sig niður. Það er sjálf-
sagt engin hætta, hugsaði hann og rétti
sig upp. Köitturinn og flaskan hlið við
hlið. — Ætti eg ekki að fara inn? hugs-
aði hann svo, — og svo fór hann inn, enn
stansaði minsta kosti tíu sinnum á leið-
inni og beið þess að hvellurinn kæmi.
Þegar hann leit inn í stofuna var köttur-
inn og flaskan enn á sama stað, og eldur-
inn enn ekki sjáanlegur. Bandspottinn
hafði ekki brunnið nema að flöskutapp-
anum.
Nú varð Jónasi Ijóst að þráðurinn var
með öllu ónýtur, en meðan hann var að
svipast eftir öðrum betri, kom stjúpa
hans heim. Skelfingin gagntók hann,
svo hann henti púðurflöskunni beint inn
í bakaraofninn, gaf kettinum langt nef,
og skundaði svo öruggur fram hjá kerl-
ingunni út á hlað.
Kerling sá óðar að skálkur var í dreng,
og flýtti sér að komast fyrir hvað hann
hefði nú hafzt að, áður en hann kæmist
úr skotfæri.
Um leið og hún opnaði dyrnar á stof-
unni — kom það!
Ofninn var eins og fallbyssukjaftur,
eldblossinn stóð fram úr honum, og kött-
urinn — forhlaðið — hentist eins og
byssukúla yfir í vegg. Kerlingin féll aft-
ur á bak á gólfið svo buldi í. Nei, nú
skyldi hún!.......
I einu hendingskasti þaut hún á eftir
sínum heittelskaða fóstursyni. Þegar hann
sá hana koma, flýtti hann sér að komast
í skjól við stóra steininn í kálgarðinum.
Eins og sakir stóðu hafði hann enga löng-
un til að verða á vegi hennar. Og nú
hófst eltingaleikurinn í kringum stóra
siteininn. Rétt hjá honum lá grenihrísla,
sem stormurinn hafði brotið. Jónas og
fóstra hans lögðu samtímis af stað, en
Jónas var kominn lengra, þegar kapp-
hlaupið byrjaði og í hvert sinn, er hann
kom að hríslunni henti hann sér létti-
lega yfir, meðan fóstra hans varð að
taka upp pilsin og klöngrast yfir með
mestu erfiðismunium. Þannig gekk það
góða stund. Bæði þögðu, en stundum
varð þeim litið hvoru á annað. Jónas var
kunnáttumaðurinn en kerlingin viðvan-
ingurinn. Jónas var því hinn brattasti,
þegar kerlingin tók að mæðast. Það vakti
góðar vonir hjá honum og sigurvissu. Að
hlaupa aftur á bak var sérgrein Jónasar,
en að þessu sinni varð honum hált á
glæsimennskunni, enda lá hann eins og
skata fyrr en hann vissi af. Hann ætlaði
sér að rísa sifcrax á fætur og byrja á nýj-
an leik, en guð sé oss næstur! — Kerl-
ingin var þá búin að hremma hann!
Annari hendinni greip hún í eyrað á
honum en með hinni lamdi hún hann
lengi og innilega með spýtukybbi, er hún
fann.