Nýjar kvöldvökur - 01.10.1937, Blaðsíða 32

174
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
„Nei, eg sé víst aldrei neitt fram-
ar-------“
Hún smurði og grét.
Jónas var sárþjáður og hágrét og hin
börnin grétu líka, hvert í kappi við ann-
að.
„Láttu mig smyrja þig, Jónas minn!
Eg veit það sakar ekki. Kannske þú viljir
fá rjóma að drekka?“
Hann gæti ósköp vei borðað eitthvað,
ef hún vildi endilega. Honum væri fyrir
beztu að deyja strax, úr því hann væri
orðinn blindur.
Hún fleytiti enn á disk og gaf honum.
Rjómi er góður á bragðið, en Jónas
treindi sér hann eftir föngum (þessi bölv-
aði hrekkjalimur). Fóstra hans mataði
hann og hann glennti opið ginið eins og
ungi í hreiðri, en þess á milli kveinaði
hann og stundi til að viðhalda trúnni hjá
kerlingunni.
Eftir þessa athöfn lagði hann sig til
svefns.
Fóstran var eirðarlaus og þorði ekki að
yfirgefa rúm hans andartak.
„Sérðiu ekkerib, Jónas minn?“
„Nei, ég sé ekkert, en mig svíður í aug-
un —“
„Eg skal halda áfram að smyrja þig,
meðan nokkur rjómalögg er til.“
Þannig eyddist rjóminn smátt og smátt
á augnalok Jónasar — og í maga hans.
Loks fór honum að leiðast þaufið. Hann
hafði sannarlega annað að gera en að
liggja hér.
„Mamma, ég held að ég sjái dálítið.11
„Ó, guð minn góður, Jónas, er það nú
satt? Guði sé lof og dýrð! Nú skal ég
smyrja þig aftur! Viltu ekki meiri rjóma,
elskan?“
„Æijú, kannske.“
Svo var hann smurður af'tur bæði utan
og innan, þangað til rjóminn var búinn.
Þá fannst honum ekki taka því að vera
lengur blindur. Og smám saman varð
hann alsjáandi.
„En þú mátt ekki lemja mig oftar svona
ókristilega, þótt ég geri eitthvað ljótt.“
„Eg skal aldrei berja þig framar, Jónas
minn.“
Með það loforð fór Jónas. En að hurða-
baki steypti hann sér kollhnís af mikilli
leikni og svo gretti hann sig hroðalega.
Guðmundur Frímann
þýddi.
Sten Selander:
Hið visna tré.
Það teygir upp þá einu grein, sem græn er
hið gamla, bráðum dauða skógartré.
Það er sem fakírs-armi upp til bænar
í örvæntingu fórnað sé.
Gef regn, lát hlýja dögg af himnum íalla.
Ó, heyrið, svörtu ský, mín bænarkvein.
Eg lifi ennþá, blöð og brum eg hefi. —
gef blómskrúð minni einu grein.
Og svarið kom, en ei sem um var beðið.
Sem elding komþað, hjóí stofn þess skarð..
Og tréð allt að einu risablómi —
að einu logablómi varð. —
Guðmundur Frímann
þýddi.