Nýjar kvöldvökur - 01.10.1937, Blaðsíða 36

178
NtjAR KVÖLDVÖKUR
„Ég er aðeins það, semþú hefir gert úr
mér!“ sagði hún seinlega. „Hversvegna
ertu að skammast þín yfir árangrinum!
Þú hefir alið mig upp í þá átt, að skeyta
því engu, að ég er stúlka, og nú ræðst þú
á mig og hreytir þessu framan í mig!
Alla mína ævi hefir þú verið mér fyrir-
mynd síngirni og þverúðar. Þarftu að
furða þig á því, að ég hefi lært af þér?
Þú ert ansi röksleppur, Aubrey! Það er
ókostur þinn, en ekki minn. Það hlaut að
taka enda með skelfingu fyrr eða seinna
— það kom aðeins fyrr en mig varði.
Voilá tout! Allt til þessa dags hafa áhuga-
mál okkar og óskir beinst í sömu átt, en
nú lítur út fyrir, að vegir okkar muni
skiljast. En -eins og ég er þegar búin að
segja þér: Nú ræð ég mér sjálf og æski
ekki eftir, að nokkur leggi sig fram í mín
málefni! Gerðu svo vel að láta þér
skiljast þetta, Aubrey! Ég mæti þér i
New York, eins og ég var búin að lofa —
og ég er vön að efna loforð mín! Héðan af
á ég líf mitt sjálf — og ég ætla að ráða
mér sjálf á allan hátt og hefi ekki
hugsað mér að lúta nokkuru sinni annars
vilja en sjálfrar mín!“
Augu Sir Aubrey urðu örsmá og hvöss
eins og hnífsoddar:
„Þá vil ég innilega vona, að hamingjan
sendi þér mann, sem kann tökin á því að
þrælbeygja þig þig eftirminnilega!“
hrópaði hann kaldranalega upp yfir sig.
„Æ, Guð hjálpi honum þá!“ svaraði
hún meinfýsilega, um leið og hún gekk
til tjalds síns.
En hún var ekki fyrr komin inn til sín,
er öll reiði var af henni runnin, og hún
gat ekki annað en skemmt sér yfir því,
að henni skyldi hafa tekist svona snilld-
arlega að gera hinn hundlata bróður sinn
bálreiðan. Hún vissi svo sem nógu vel,
hversvegna hann endilega vildi hafa
hana með sér, það var aðeins til þess að
létta af honum megin-erfiðleikum ferða-
lagsins. Jú, jú, hún þekkti hann! Auð-
vitað gat vel verið, að hann einhvers-
staðar innst inni lýsti ofurlítinn snefil af
ótta um þettá ferðalag hennar, ef til vill
líka snefil af samvizkubiti út af hinu
óvenjulega uppeldi, er hann hafði veitt
heni; en er öllu var á botninn hvolft, þá
var það þó aðeins um sjálfan sig og sitt,
sem hann var að hugsa. Það hefði svo
sem getað verið nógu þægilegt fyrir
hann að hafa hana með sér í Ameríku-
förina að þessu sinni, þessa sérstöku og
óvenjulegu veiðiför! Að þessu sinni var
eigi um villidýraveiðar að ræða. Erindi
Sir Aubrey yfir Atlantshaf var að þessu
sinni í konuleit. Hann leit á konur sem
leiðindaskepnur, og honum var það
hreinasta andstyggð að hugsa til gift-
inga. En þrátt fyrir það varð hann nú að
ganga að þessu ógeðfellda verki í fullri
alvöru: Hann varð að eignast son og erf-
ingja að auðæfum sínum og gamla ættar-
nafni, og af öllum þeim mikla sæg ólíkra
kvenna frá ýmsum löndum heims, er
hann hafði rekist á, voru amerískar kon-
ur þær, sem minnst áhrif höfðu haft á
hann. Og þessvegna var einmitt Ameríka
fyrirheitna landið! Nú ætlaði hann því
um stundarsakir að setjast að í New York
og síðar meir í Newport, og þar gat hann
ekki án systur sinnar verið. Hún myndi
geta létt af honum óteljandi óþægindum
og fyrirhöfn á margvíslegan hátt. Allt
skipulag og útbúnað hins nýja heimilis
hefði hann getað falið henni og Stevens
gamla. Það var því eigi furða, þótt haim
væri nú öskuvondur yfir því, að hún
hafði sett sig upp á móti vilja hans —■ í
fyrsta sinn á ævinni! Hún yppti öxlum
óþolinmóðlega, er henni varð aftur hugs-
að til árekstursins milli þeirra. Það hafði
blátt áfram legið við, að þeim lenti í
skömmum.
En nú var hún alveg ákveðin. Héðan
af skyldi hún aldrei framar hugsa um