Nýjar kvöldvökur - 01.07.1939, Blaðsíða 4

98
NtJAR KVÖLDVÖKUR
lendingi, Heimskringlu og Ganglera. —
Það mun vera óhætt að segja, að Friðgeir
sé jafnvígur á bundið sem óbundið mál.
Nú í sumar kom út bók eftir hann, sem
heitir „í ljósaskiptum11. Eru það smásögur
um dulræna viðburði, sem fyrir hann
hafa borið. Segir hann mjög ljóst og
skipulega frá, og ber öll frásagan vott um
mjög nákvæma eftirtekt og vandvirkni,
enda eru allar sögu’rnar á sínu sviði mjög
merkilegar.
Auk þessa, sem hér hefir verið nefnt,
mun ýmislegt, bæði í bundnu og óbundnu
máli, liggja í skrifborðsskúffu Friðgeirs
H. Bergs. Tíminn og ástæðurnar segja
fyrir því, hvort það kemur síðar fyrir al-
mennings sjónir, en höfundurinn er yfir-
leitt ekki gefinn fyrir það að trana sínu
fram.
Friðgeir H. Berg:
Hvíti kofinn í Skógadal.
Sólhvarfahúmið hnígur
á hélaðan greniskóg;
loftið er fullt af flygsum
af fallandi snjó;
á grenimörkinni miklu
er mállaus kuldaró.
Um miðja mörkina er stígur
og merki höggvin á tré;
þau vísa vegfaröndum,
hvar vegurinn greiðastur sé.
Við stíginn er hvítur kofi
hjá kletti, settur í hlé.
Hann er byggður af breiðum stokkum
og bræddur með hrærðum leir.
Inni eru arinhlóðir,
hvar eldurinn sjaldan deyr;
á forsæti gráfelldir góðir
og gluggar á stafni tveir.
Þar er altari upp við vegginn,
og yfir því hangir mynd
af guðsmóður, — grátinni konu,
sem getur leyst frá synd
og verið sjúkum sálum
sígjöful heilsulind.
Þar kraup og bað sínar bænir
hann Bryan frá Donegal
og liðsinnti langferðamönnum
á leið um Skógadal.
Þar átti hann í glampa frá glæðum
við guðsmóður trúnaðarhjal.
í kofann hvíta forðum
eg kom sem förusveinn.
Eg skipti við skógbúann orðum;
hann var skýr í máli og hreinn,
öll framkoma í föstum skorðum.
Hann fór sínar leiðir einn.
Efalaust átti hann sögu,
þótt ekki þekkist hún nú,
því að skriftum hans hljóðum hlýddi
hin heilaga, milda frú,
með angurblíðu í augum,
sem öllum reynist trú.
Sólhvarfa-húmið hnígur
á hávaxinn greniskóg.
Úr rofi stjörnur stara
og stafa nýfallinn snjó.
í héraði hrímfextra trjáa
er hátign og kuldaró.