Nýjar kvöldvökur - 01.07.1939, Qupperneq 34

128
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
inu, þar sem hún hafði búið með honum,
og hún brosti sárt og biturt, og ótti og ör-
vænting blikuðu í augum hennar eins og
í hundeltu dýri. Á eftir henni — hver?
Hún gæti drepið hana, þessa ókunnu
konu, sem óhjákvæmilega myndi verða
eftirmaður hennar, drepið hana með
köldu blóði! Hún varð hrædd við sjálfa
sig og grúfði sig niður í svæflana og hélt
höndunum fyrir eyrun, svo að hún heyrði
ekki hina illu, freistandi rödd, er raun-
verulega virtist vera rétt hjá henni og
hvísla í eyra hennar.
Persneski hundurinn, sem lá í fremra
herberginu, hafði öðru hvoru ýlfrað ofur-
lítið og verið órólegur — nú ýtti hann
forhenginu til hliðar og kom labbandi
hnarreistur inn yfir hin þykku gólfteppi.
Hann nuddaði lubbakolli sínum upp að
hnénu á henni, vældi ofurlítið og starði
beint upp í andlitið á henni, og er hún
loksins sinnti honum, flaðraði hann upp
um hana og stakk votu trýninu upp í
andlitið á henni. Hún tók höndunum ut-
an um hausinn á honum og nuddaði kinn
sinni upp að stríðhærðum feldi hans.
Jafnvel hundurinn varð henni til hugg-
unar í einverunni, og þau þráðu bæði
hinn sama húsbónda og herra.
Loksins ýtti hún hundinum frá sér, en
tók svo í hálsbandið á honum og leiddi
hann með sér inn í hitt herbergið, þar
sem logaði dauft á einum lampa. Hún
hélt áfram að hinum dyrunum og ýtti
forhenginu til hliðar, og í sama vetfangi
reis þar upp lítil hvítklædd vera og stóð
frammi fyrir henni.
„Eruð það þér, Gaston?“ spurði hún
ósjálfrátt, þótt hún vissi vel, að spurn-
ing var óþörf, þar eð hann svaf alltaf í
tjaldgöngunum, er húsbóndi hans var að
heiman!
„A votra service, madame!“
Hún stóð þögul nokkur augnablik, og
Gaston stóð þögull við hlið hennar. Hún
hefði átt að muna, að hann var þarna,
hinn tryggi og fórnfúsi Gaston. Stuttu
eftir að hún kom til tjaldbúðar höfðingj-
ans, hafði hún orðið þess vör, að tryggð
hans og trúmennska við húsbónda sinn
náði einnig til hennar, og frá þeim degi,
er þau bæði sameiginlega höfðu horfst í
augu við dauðann, hafði hann blátt
áfram dýrkað hana.
Úti var einnig kæfandi molluhiti. Hún
starði út í myrkrið, en gat ekkert séð í
daufri birtu nýkveikts mána. Hún steig
tvö-þrjú spor út undir sóltjaldið til að
geta litið upp í stjörnuhimininn. Hún
hafði oftsinnis virt fyrir sér hið dásam-
lega stjörnuskraut hinnar suðrænu næt-
ur. Hún hafði þá setið sæl og hamingju-
söm í armi Ahmed Ben Hassans. Þessar
stjörnur voru ætíð nátengdar hinum eld-
heitu suðrænu nóttum í huga hennar.
Hann elskaði þessar stjörnur, og er hann
var í því skapi, þreyttist hann aldrei á
því að virða þær fyrir sér, er þau höfða
setið saman langt fram eftir nóttu þarna
undir sóltjaldinu, og hann hafði kennt
henni að þekkja stjörnurnar og aðgreina.
þær og sagt henni óteljandi fagrar ara-
biskar helgisögur, er á einhvern hátt vora
tengdar stjörnunum, ung rödd hans hafði
orðið svo undarlega fjarlæg í eyrum
hennar, og hún hafði sofnað í armi hans.
Hann gat þá setið langalengi grafkyrr og
starað upp í himininn og reykt hvern
vindlinginn eftir annan. Skyldi hún nokk-
uru sinni framar fá að sitja þartnig í
armi hans og virða fyrir sér dásamlegan
stjörnuhimininn og finna hin sterku slög
hjarta hans rétt við kinn sína? Hún fann
sáran sting í hjarta við tilhugsunina.
Myndi yfirleitt nokkuð verða, eins og það
áður var? Allt var orðið breytt, síðan
Raoul hafði komið þangað. Hún varpaði
öndinni þreytulega.
„Madame er þreytt í kvöld?“ var sagt
kurteislega við hliðina á henni.