Nýjar kvöldvökur - 01.07.1939, Síða 18

112
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
kofans, kjötið kærði hann sig ekki um,
þrátt fyrir litlar matarbirgðir; hann hafði
einu sinni bragðað úlfakjöt, honum
fannst það æði strembið, og hann langaði
ekki í það aftur.
IX.
ERFIÐIR TÍMAR.
Þessi erfiði vetur var nú bráðum á
enda, og Úlfur hafði bjargast furðanlega
af. Að vísu höfðu komið fyrir dagar, sem
hann hafði ekkert til matar og kjötforðí
hans var að mestu genginn til þurrðar.
En þó hafði hánn ekki liðið hungur mjög
lengi í senn- En harðindin urðu ekki
mjög endaslepp. í vetrarlokin gerði aust-
anrok og glórulausa hríð. Frostið var
harðara en nokkurn tíma áður, og. snjó-
skaflarnir náðu upp á miðja trjástofna.
Við og við í fjóra sólarhringa, varð Úlf-
ur að skríða út snjógöngin, til þess að þau
fenntu ekki í kaf, því að hann langaði ekki
til að lenda í sömu vandræðunum, eins
og fyrr um veturinn í hríðinni.
Og allan þennan tíma bragðaði hann
ekki mat. Á þriðja degi svarf hungrið
fastast að honum, en fjórða daginn fann
hann ekki eins sárt til þess. Honum
fannst líðan sín jafnvel þolanleg, og eig-
inlega langaði hann ekki til neins annars
en að leggjast fyrir og sofna. Þreytan
gagntók hann, en lífsbjargarhvötin blés
honum sífellt nýjum kjarki í brjóst, og
þess vegna gáði hann öðru hvoru til veð-
urs og hélt snjógöngunum opnum. Að
kvöldi hins fjórða dags lægði veðrið og
hríðina stytti upp, en frostharkan jókst.
Loftið varð heiðríkt og stjörnurnar blik-
uðu dýrlega á næturhimninum.
Öðru hvoru heyrðust háir dynkir úr
skóginum, þeir komu frá trjánum, sem
rifnuðu og sprungu af frostinu.
Úlfur vafði sig skinnum, svo vel sem
hann gat og gekk út- Það voru ekki mikl-
ir möguleikar fyrir veiði, en hann varð
að reyna að halda í sér lífinu. Jörðin
sýndist eins og liðið lík, ekkert heyrðist
nema lágur vindþytur og brestirnir frá
trjánum, sem rifnuðu.
Það var ómögulegt að komast leiðar
sinnar í skóginum. Fönnin hélt ekki
gangandi manni. Úlfur sneri þess vegna
út á ísinn á fljótinu, í þeirri von að rek-
ast á endur í einhverri vök. En hann fann
engar vakir — allt var gaddfrosið og
hvergi sást lífsvottur.
Úlfur ráfaði lengi fram og aftur.
Stormsins gætti meira úti á bersvæði og
hann næddi í gegnum skinnklæðnað Úlfs.
og hann sveið sárt undan kuldanum.
Hvað eftir annað varð hann að nudda á
sér andlitið og eyrun til að kala ekki.
Hann varð svo lémagna að hann óskaði
einskis annars en að hvíla sig, en hanxr
vissi að ef hann settist um kyrrt, mundi.
hann verða úti.
Svo fór hann að sjá ofsjónir. Upp í huga
hans stigu minningar frá fyrri árum hans-
Hann sá matarbirgðir í huga sér, úruxa.
— hjartar- og bjarnarkjöt, og inn í þess-
ar hugsanir hans fléttuðust úlfahræin,.
sem hann hafði skilið við á ísnum, því að
nú hefði hann orðið feginn að seðja hung-
ur sitt á þeim, en þess var ekki kostur.
því að hann var kominn svo langt í burtu.
Hann vissi nú varla hvar hann var
staddur, og honum var farið að standa á-
sama um allt. En þá kom hann auga á lít-
inn dökkan blett á ísauðninni. Hann gekk
þangað og fann þar dauða önd.
Hann var ekki svipstund að losa hana
af ísnum. Svo tókst honum að ná sér bita
af fuglinum og tróð upp í sig. Það brak-
aði í frosnu kjötinu milli tanna hans, en
hann hætti ekki fyrr, en fuglinn var að
mestu leyti uppétinn.
Þetta dugði í bráðina. Lífsvon hans
vaknaði að nýju. Og hann hélt áfram
flakki sínu alla nóttina, og í dögun var'