Nýjar kvöldvökur - 01.07.1939, Qupperneq 35

ARAB AHÖFÐIN GINN
129
Díana hrökk við — hún hafði algerlega
gleymt nærveru Gastons.
„Það er svo heitt! Inni er alveg kæfandi
hiti“, sagði hún eins og í afsökunarskyni.
Tryggð Gastons og trúmennska var
þessháttar, að hún leitaði ætíð verkle'grar
úrlausnar. „Madame veut du Café“ sagði
hann freistandi. Það var allsherjarmeðal
hans, en að þessu sinni fannst Díönu það
nærri því hlægilegt.
Hún hafði sjúklega löngun til að hlæja.
Hún vissi varla, hvort hún ætti að hlæja
eða gráta, en stillti sig —
„Nei, það er alltof framorðið11.
„Það skal vera búið á einni sekúndu!“
sagði Gaston og gerði sér far um að sann-
færa hana. Hann vildi ógjarnan missa af
þeirri gleði að fá að þjóna henni.
„Nei, Gaston, það fer bara í taugarnar
á mér!“ svaraði hún alúðlega.
Gaston andvarpaði nærri því hátíðlega.
Taugar hans sjálfs voru eins og stálþræð-
ir, og hann gat drukkið ódæmin öll af
svörtu kaffi á öllum tímum sólarhringsins.
„Une limonade?“ sagði hann þá í þeirri
von, að hún léti þá ef til vili freistast.
Hún bað hann þá að koma með svala-
drykkinn, frekar til að gleðja hann, en af
því að hana langaði í hann. „Monseigneur
verður lengi“, sagði hún hægt og starði
út í myrkrið.
„Hann kemur bráðum“,' sagði Gaston
með sannfæringu. Kopec er farinn að
'verða órólegur — og það er hann alltaf,
þegar monseigneur fer að nálgast“.
Hún leit allra snöggvast á hundinn, sem
sást ógreinilega í myrkrinu rétt við hlið-
ina á Gaston. Svo leit hún aftur upp til
stjarnanna og gekk síðan inn aftur í
tjaldið. Allur óróleiki hennar og kvíði var
nú horfinn, eftir að hún hafði talað við
Gaston, sem bæði var vel skynsamur og
framúrskarandi hagsýnn. Fyrr um kvöld-
ið, er hún hafði orðið nær örvita af angist
og kvíða, hafði henni gleymzt, að hún
hefði aðeins þurft að kalla, þá myndi
hann þegar hafa verið kominn, tryggur
og kurteis eins og hans var venja. Hún
tók upp bókina, sem hafði dottið á gólf-
ið, lagðist aftur upp í rúmið og neyddi sig
til að lesa, en þótt augu hennar fylgdu
línunum, var hugur hennar allur fjarri
bókinni og fullur eftirvæntingar, og hún
lagði eyrun við hverju hljóði, er gæti boð-
að komu hans.
Og loksins, loksins. — Fyrst eins og
óljóst hugboð — hugaröldur, er heili
hennar tók á móti — og hún þaut upp og
hlustaði 1 spennandi eftirvæntingu, munn-
ur hennar var hálfopinn, og hún þorði
varla að draga andann, og er hann loks-
ins kom, skeði það samt allt í einu og ó-
vænt, þar eð myrkrið var svo dimmt, að
hinn fámenni hópur var ósýnilegur, unz
þeir voru komnir fast að tjaldbúðunum,
og hófatak hestanna heyrðist ekki í mjúk-
um sandinum. Hávaði sá og umgangur, er
koma hans olli meðal manna hans, kyrrð-
ist brátt — sem allra snöggvast heyrðist
hringl í beizlum og reiðtýgjum og vopna-
kliður — hestur hneggjaði — og þar næst,
í kyrrð þeirri er fylgdi eftir á, heyrði hún
hann koma inn í tjaldið. Hjarta hennar
lamdist um, eins og það ætlaði alveg að
sprengja brjóst hennar — hún heyrði lágt
samtal, hina lágu og rólegu rödd höfð-
ingjans, og hröð og fjörleg svör Gastons,
svo flýtti þjónninn sér út. Hún beið þög-
ul og grafkyrr í þrunginni eftirvæntingu,
svo að eyru hennar námu hvert minnsta
hljóð og hreyfingu, fingur hennar gripu
fast í mjúka dýnuna, og hún dró andann
í djúpum sogum til að reyna að sljákka
hjartslátt sinn. Þrátt fyrir hitann í tjald-
inu varð hún allt í einu gagntekin af
kuldahrolli. Hún var náföl í framan —
varir hennar urðu alveg hvítar — og
augu hennar voru hitagljáandi, er hún
starði á forhengið milli herbergjanna.
Hún var svo nákunnug öllu í hinu her-
17